bildirgec.org

İnsanın çabalarından bir tanesi de kendini ifade edebilmektir. Kendini ifade ettiği kadar özgürdür. Ne istediğini, ne yaptığını, ne yapabildiğini ifade edebildiği kadar hâkimdir kendine ve kelimelerine.İfade etmenin tek yolu konuşmak değildir. İfade aracı yalnızca dil ile sınırlandırılamaz. Konuşarak olduğu gibi insanoğlu kendini yazarak da ifade edebilir. Hatta dilin anlatamadıklarını da anlatır. İnsanoğlunun kullandığı en muhteşem iletişim aracıdır. Yeri geldiğinde dilimizden, kılıcımızdan bile daha keskindir.Kalem insanın en büyük silahıdır. Tarihlerin, topların, tüfeklerin deviremediği dağları, padişahları iki çift söz ya da iki satır yerle bir edebilir. Gücü eşsiz, yetkisi sınırsızdır kalemin. Dilin anlatamadıklarını iki satırlık bir yazı çok basit bir şekilde açıklayabilir. Yazdıklarımız, yazacaklarımız bizi bize anlatmaya yeter aslında. Ben beni bana konuşarak anlatamam. Kendi kendime konuşamam. Ben içimde, aklımda ne varsa kalemimle paylaşırım. Kalemimde zamanı geldiğinde unuttuklarımı bana tek tek hatırlatır. Benim tek güvenilir dostum kalemimdir. Ben anlat demeden anlatmaz, ben yaz demeden yazmaz. Sahip olabileceğimiz en sadık arkadaştır. Kalem insanın gerçek yoldaşıdır.

Mutluluğa da aynen böyle yapacağım. Güvercinlere ekmek verirken yaptığım gibi…

Ürkütmemek için hiç igilenmiyormuş görüneceğim. Yoksa o da uçup gider onlar gibi.

Bugün bu kararıma uyarak hemen harekete geçtim ve dışarıya çıkmadan önce, ilk kez kendime sormadım nasıl bir gün olacağını. Şu köşeyi dönünce her şeyle karşılaşmaya hazırdım.

Beklenti olmayınca, inanılmaz bir uyum baş gösteriyor içinle çevren arasında. Zihnindeki resimle kıyaslayıp durmuyorsun gördüklerini. Bu yüzden de hayal kırıklığı denen şey bir anda çıkıp gidiyor yaşamından.

Vapurda Beşiktaş’ a geçerken inanmadığı bir şey için yollara dökülüp karşılara kadar gitmesine şaşırıyordu. Neyi merak ediyordu ki? Gelecekten kim haber verebilirdi ki? Hem her zaman demiyor muydu? “Falcılar geleceği bilseler önce kendilerini ihya ederler.” diye…

Kızının anlattıkları kanına girmişti bir noktada. ” Çok biliyor anne. Şunu şunu dedi bunu bunu ben hiç bir şey söylemeden bildi. Ha bir de iki kere bizim aileye papaz büyüsü yapılmış ama geçmiş. Birde annen tarafında iki kadında lanet var ama geçmiş.” dedi…Kızı anlattıkça bunların gel gel olabileceğini düşündü.

Hafif.org’da kimler neler yazmış,neler yazabilirim diye şöyle bir gezinirken son derece samimi yazılmış yazılara,özenle seçilmiş cümlelere,romantik şiirlere,enteresan şiirlere,zekice yazılmış paragraflara,espirili yorumlara bilgi içerikli yazılara rastladım.Bana benzeyen insanlara rastladım.Kendimden bir şeyler buldum.Aslında pek çok yönümüzle birbirimize benziyoruz.Bazen kızıyoruz, bazen üzülüyoruz, seviniyoruz, sevişiyoruz, gülüyoruz, dua ediyoruz,yemek yiyiyoruz,seyahat ediyoruz.Farklılıklarımız sadece küçük detaylarda saklı.Farklıyız ama bir bakımada aynıyız.
Aynı bütünün parçalarıyız. Renkli, albenili, parlak ışıldayan yada siyah parçaların oluşturduğu bir bütünüz….

hey dostum, duydum ki kendini terk eylemişsin. şimdi her şeyle birliktesin..
mutluluğun ile sevişiyorum, şüphe yatağında, kıskanarak, , seks aslında ; sevişmek dediğime bakma..sevişebildiğim yalnızca sendin..
nasıl da bir yalana ihtiyacım var, gerçekliğin kadın gönlümü utandırıyor.. unutmadan, iyi olmanı can-ı gönülden dilerim. bakma hatırlamak dediğime , susarım da söylenmemiş sanılır diye korkuyorum. konuşabildiğim yalnızca sendin..

Ertuğrul, karşısında bir deniz gibi duran haçlı ordusunu görünce, içinde bir korku hissetti.Tüyleri diken diken olmuştu.Kapkara gözleriyle arkadaşlarına baktı.Gençliğin verdiği coşkuyla yerlerinde duramıyor, sürekli kılıçları ve mızraklarıyla oynuyorlardı.

Hayatta bazı benzetmeler yapmadan kuramıyoruz bazı cümlelerimizi. İnsanız nede olsa, illaki kıyaslamadan edemiyoruz karşımızdakini, yanımızdakini, yakınımızdakini. iyi yada kötü, en çok ne yakışırsa on an için dilimize onu söyleriz…