Uçak kazaları, araba kazaları, epidemik tehlikeler, biyolojik tehlikeler, acil besin yardımı yapılacak yerler, açlık, fırtınalar, tsunamiler, depremler, nükleer olaylar, olağanüstü hava şartları…hepsinin buluduğu yerler, en yakın tarihi gösterilmek sureti ile harita üzerine işlenmiş. Buradangörebilirsiniz.
Yağmurun verdiği huzurla birlikte, üstüne bastıkça taşları oynayan kaldırımda şemsiyemi açtım yürüyordum. Ne hikmetse bu gün bu yol boştu. Adım atacak kadar boşluk olmayan yol bu gün boştu. Takılmadım fazla, şemsiyemin uçlarından akan yağmur damlalarına dalıp gitti gözlerim. Hafif soğuktu hava. Ama üşümüyordum. Aksine bir ateş vardı tam da sol yanımda. Birazda ağrıyordu aslında. Sanki…
Köşeden gelen sesler duymaya başladım. Büyük uzun binalar görüş açımı kapatıyordu. Bu yüzden sadece sesleri duyabiliyorum. Tuhaf bir durum… Çünkü bu, bu onun sesiydi. Yanında benim sesime benzer bir ses. Samimi ve neşeli…
Yüreğime gökyüzünden düşen bir şimşek çakıldı kaldı sanki.
Çaycının ne günahı vardı? Adamcağız yeni demlenmiş çaydan bir bardak getirmiş, teşekkür edeceğine iş önlüğü takmamış diye fırçalamıştı.Temizlikçi odayı temizlemiş ve azar işitmemek için birkaç kez de gözden geçirmiş, kapıda çağrılmayı bekliyordu.
-Kaç kere söyleyeceğim size avizenin taşlarını iyice temizleyin diye, çağırın şu Güler’i,
Temizlikçi kız titreyerek içeri girer,
-Buyrun efendim.
-Kızım sen anlamıyor musun? Sana taşları yıkamanı söylemedim mi?
-Söylediniz efendim.
-Eee, neden yıkamadın? Silme, silince bezin lekesi kalıyor, yıka, kurut tekrar yerine tak demedim mi?
-Efendim..
-Tamam tamam sus bir daha olmasın, bu son uyarım.Nihayet’i gönder.
-Anlaşıldı efendim.
Çizgi film hepimiz izlemişizdir. Hepimizin de akıllarında kalan arabalar, vagonlar, yani kısacası götürgeçler kalmıştır çizgi filmlerden.
Kimisi uzay aracı gibidir, kimisi ise sıradan bir arabadır.
Hiç üşenmemişler, bazı çizgi film meraklıları ve heveslileri bazı çizgi filmlerdeki hep akıllarda kalan o oturgaçlı götürgeçleri gerçeğe dönüştürmüşler.
İnsanlar, hayatlarını sevgi ve şefkatle dolduran, koruyan, kurtaran, karşılık beklemeden sadık bir şekilde kendilerine hizmet eden yaratıklara her zaman ihtiyaç duymuşlardır. Onlar olmasaydı, hayat epey sıkıcı olurdu. Köpekler, kediler, atlar, onlar hakkında birkaç hikaye…
Sadık dost Haçiko. Küçük Akita İnu köpeği Haçiko geçen yüzyılın 20’li yıllarında doğmuştur. Sahibi onu Prof. Ueno’ya hediye etmiştir. Haçiko her zaman profesöre eşlik etmiş, onu istasyona kadar uğurlayıp, akşam dönüşünde de karşılamıştır.
İki sene sonra profesör derste geçirdiği kalp krizi sonucunda vefat etmiştir. O günden itibaren Haçiko 9 yıl boyunca her gün akşama kadar sahibini istasyonda beklemiştir. 1934 yılında Haçiko’ya heykel dikmişler, açılışında Haçiko kendisi de bulunmuştur. Bir sene sonra da istasyona yakın bir yerde cesedini bulmuşlar, o gün Japonya‘da matem günü ilan edilmiştir.
Bir fotoğraf gerçekte kimindir?
Çekenin midir?
Bakanın mıdır?
Yoksa kaleme alanın mıdır?
Fotoğrafçı çekmiş fotoğrafını.
Ve güzelde bir ad beğenmiş fotoğrafına:
“Sultanahmet′te Akşam Güneşi.“
Lakin,
Fotoğrafa bakan bir kadın itiraz etmiş bu duruma,
yazmış eleştirisini fotoğrafın altına:
“Bu kadar renkli bir kareye bu başlık kesinlikle uygun olmamış.
Çünkü ortada görecek bir akşam güneşi yok.
Belki başlık, “Sultanahmet′in Renkleri” olabilirdi” demiş.
Annemle uzun bir zamandan beri beraberdik. Bilirsiniz, insan ilişkilerinde herzaman çıkar söz konusudur. Artık birbirimizden beklediğimiz birşey yoktu. Onu huzurevine koyup koymamada pek tereddüt yaşamadım. Benim de yalnız yaşamaya yani evde yalnız kalabilmeye hakkım vardı. Yalnız kalmak! Çoğu zaman buna gereksinim duymuşumdur. Annem bu isteğim karşısında biraz üzüldü ama sonra anlayışla karşıladı. Sizce de haklı değil miyim? Evet. Sizi anlıyorum. Üstelik yaşı da bayağı vardı. Sizinkinin yaşı kaçtı? Anlıyorum.
Hayat böyle daha güzel. Sadece arasıra sıkıcı… Ama bunun annemin olmamasıyla bir ilgisi yok. Benim tercihim bu… Hiç kimse hayatıma kolay kolay girmedi. Tanıdığım, konuştuğum birçok insan vardı ama onlar olmadan bu kadar zamanı nasıl harcayabilirdim. Kiminle gerçekten konuşabilirdim? Yoo.. Size laf çarpıtmıyorum. Zaten sizinle gerçekten konuşuyorum. İnsanlarla gerçekten konuşmaya ne gerek vardı. Sadece kesişen tercihlerimiz vardı ve bizi bir araya getiren tarih. Herkes gibi bende kendi hayatıma bakarım.
Hayat bize oyun oynuyor derler ya; oysa hayat başlı başına bir oyun değilmidir? neden hayat oyun oynuyor sahi? Hayat bir oyunsa neden biz hayatla oynamıyoruz… tüm olumsuzluklara inat hep gül. Hayata inat gül. Deneniyorsun farkında olmadan. acıyla, nefretle, kinle, aşkla,gözyaşıyla, mutlulukla, yalnızlıkla…… aşık oluyoruz, aldatıyoruz. seviyoruz, mutlu olamıyoruz. kıyamam diyoruz, kıyıyoruz. bizi ölüm ayırır diyoruz. ölümü bekleyemiyoruz… neden neden neden? aşık olmak istiyosun. bir sabah uyandığında yanında olsun istiyorsun.
Masada sessizlik hakimdi. Kimse konuşmuyordu. Herkes bir haber bekliyordu. Evinde intihar eden ve ailesini de katleden mühendis Muhsin Taş ile birlikte çalışan diğer iki mühendisten de haber sonunda gelmişti. Kırmızı odaya yüzbaşı Onuralp girmiş ve genel kurmay başkanı Işık paşanın kulağına bir şeyler söylemişti. Işık paşa hayretle yüzbaşının yüzüne bakmıştı.
-Ne diyorsun sen?
Genç yüzbaşının tedirginliği her halinden belliydi. Bir adım geri çekilerek Işık paşanın kendisine vereceği emirleri beklemeye başladı. Işık paşa, başbakana ve masada bulunan diğer kişilere dönerek yüzbaşının kendisine söylediği bilgileri aktardı.
