Longyearbyen Norveç’e bağlı takımadalardan birinde yer alıyor. E ne var bunda diyecegiz belki ama, yaklaşık 1500 civarı insanın yaşadığı bu şehri diğerlerinden ayıran önemli bir özelliği var,burada cenaze kabul edilmiyor.
Longyearbyen ‘de ölümcül hastalığa yakalananlar veya ömrünü tamamlayacak kadar çok yaşlı olanlar uçakla başka yerlere gönderiliyor.
Sen gelmiştin, o gece..Gittiğimiz evde, ikimiz de misafirdik..Birbirimizin ruhlarına da misafir olmaya başlayacak, gibiydik..
Elim, ayağım titriyordu, gözlerine bakarken..Marihuana dan konuşmaya başladık..Bana, bir zaman, içtiğini söyledin, içim cız etti, acı hissettim, o an..Ben, kokusunu tanıdığımı, bir kez denediğimi ama içime çekmediğimi, söyledim..”Senin ki, içmek sayılmaz”, dedin..
Paylaşılacak çok şey var gibi, duruyordu..Çinliler sürekli bana bakıp gülümsüyorlardı, ben de gülüşleri havada kalmasın diye, onların yüz şekliyle geri gönderiyordum, arada..
Ötanazi, yani insanın ölümü seçme hakkı bir hak mıdır? yoksa intiharla eşdeğer mi bu hala tartışma konusudur.
Sadece nefes almak sizce yaşamakmıdır?
Türk hukukunda intihar suç kapsamına girmiyor, ancak suç olmasa da intihara teşvik eden cezalandırılıyor.
Yaşamak herkesin en doğal hakkı olduğu hâlde sıra ölüme, iyi ölüm özgürlüğüne geldiğinde neden tartışmalar büyüyor?
Ne yani özlemeyecek misin sen?
Gidince buralardan özlemeyecek misin?
Kedileri köpekleri? Ağaçları, denize bakmayı? Yolları ya da yürürken kaldırımdaki taşlara bakmayı… sesleri, kokuları…
Şu bilgisayar ekranı olacak mı bi daha? Bu yazılar? Kıymetini bildin mi şu aldığın nefesin?
Otobüste yanına oturan kimse olmayınca özlemeyecek misin?
Hayat öyle garip ki… oturup geleceğin derdine düşüyoruz…
Hiç düşündün mü insanlar neden hep çocuklarını düşünür? Onlar için bir şeyler yapar? Kanımca kendilerine yapılan herşeyin boş olduğunu biliyorlar da ondan…
“Biz niye çalışıyoruz? Çocuklar iyi bir hayat geçirsin diye…” Sanki onlar fani değilmiş gibi… En azından bizden çok kalacaklar değil mi?
Durup da saate baktın mı hiç? Her geçen saniyede gitti, gitti, gitti diye söylendin mi giden saniyeler için… Geri gelmeyecekler değil mi? Saniye saat sabah akşam… hiçbir yere gittikleri yok ki… Giden sensin, farkında değil misin… Gidince o baktığın saati de özler misin?
Düşünsene… bir daha o olmayacak, bu da olmayacak… ya da şu da olmayacak… neyi düşünürsen düşün o bi daha olmayacak… Şimdi böyle düşününce onlar anlamını mı yitirdi sence? Yoksa daha bi anlamlı mı oldular…
Türk işi bir web servis ile daha karşı karşıyayız!
Öleceksin!.com web sitesi size gerçek olan ama hep unutulan şeyi hatırlatıyor.
Sitenin amacı , hayatın gereksiz uğraşlarından sıyrılıp yapmak istediklerinizi yapmak için zamanınızın azaldığını anlatmanızı sağlamakmış..
Ayrıca erinmeyip twitter ve facebook applicationu yazmışlar 🙂
Hedef 1.000.000 kişiymiş…
bir fransız kasabasının sakinleri, ölme yasağının baskısı altında, çünkü kasabanın mezarlığı dolmuş durumda.
260 sakinli kasabanın belediye başkanı, genişletilemeyen mezarlık arazisinde yer kalmadığı için buraya gömülmek isteyen kişilerin ölmelerinin yasaklandığını ve bu yasağa uymayıp ölenlerin ağır bir şekilde “cezanladırılacaklarını açıkladı”.
başkan bir de şöyle demiş:
“Bu durum, kimileri için komik olabilir ama benim için değil”. kaynak.
Hayat bu… Doğarız, yaşarız ve ölürüz. Doğanın belli bir kuralı diyorlar bu döngüye. Kimimiz normal bir biçimde yaşarız bu döngüyü fakat bazılarımız beklenmedik, istenmeyen ya da doğduğumuzda bizimle beraber olan ve asla ama asla ölene kadar bizi terk etmeyecek bir takım sıkıntı/dert/hüzün/zorluk ile yaşamaya çalışırız.
Doğduk fakat bunun farkında değildik, ihtiyacımız olan şeyler olmadı mı oldu tabi ama biz bulmadık bu ihtiyaçlarımızı karşılayacak yolları. Çünkü küçücüktük bir de masumduk… Birileri bir şekilde hep yanımızdaydı. Büyüdük, büyüdük ve büyüdük… Okumayı bile öğrendik. İşte bu anlar bizim farkında olmaya başladığımız anların en başlarıydı belkide. Tabi ondan öncede aklımız fikrimiz vardı ama okullu olmuştuk ve öğreniyorduk, kendimizi geliştiriyorduk. Her gün hayat bizim için bir macera gibiydi belkide. Bazılarımız için belkide farklı bir anlam ifade ediyordu ama herkes için bir şekilde olağandı. Tek bir şey var ortak olan bizler için; hayat hayattır, başlar ve biter.
“Bırakın, hayatınızı.
Bu ülke, zehirli.”
Pekçok ad ve soyda
Yanyan(a)
Zarfzarf(a)
Bırakın adları soyadlarda.
Ölmek için, çok fazla.(lar)
http://www.zaman.com.tr/haber.do?haberno=636995
