bildirgec.org

İnsalar hep belli başlı bazı şeylerin,düzenlerin,belki insalık değerlerinin,yaşam koşullarının değişimini güzelleşmesini umarak yaşamışlardır.Hep birgün birgün diyerek…En çok söylenilen hatta ağızdan düşmeyen kelimeler olmadımı bunlar.Birgün gelicekki açlık biticek birgün gelicekki herkes kardeşlik bilinciyle yaşıyacak.Birgün gelicekki…
Aslında değişim rüzgarlarının bir yerden gelip bizleri de içine alarak daha da büyümesini beklemedik mi?Peki hani nerede bu rüzgarlar.Amerikada,Çinde,Türkiyede her yerde ama beklenildiği gibi açlığı,acıyı azaltmıyorlar.Tam tersine dahada büyütüyorlar.Bir tarafta insanlar açlıktan ölürken diğer tarafta insanlar sellerde boğuluyorlar.Bir kısmı gün yüzüne hasret kalıyor o derbeder olmuş yıkık dökük binaların molozları arasında.Ve biz hala bekliyoruz.
Birgün gelicek…Ama sanırım o günü biz göremiycez.Torunlarımızda.Her geçen gün her geçen saniye rüzgar dahada çok büyüyo ama istediğimiz rüzgar bu değildi.Acı biticek dedikçe acılar arttı.Acılar bizden uzak olucak dedikçe acılar bize yaklaştı.Ve biz hala bekliyoruz.
Aslında ben size söleyeyim neyi beklediğimizi son umut parçamızında yok olmasını bekliyoruz.Son umut parçamızda kaybolduktan sonra hep beraber birleşicez ama ne için biliyormusunuz.Keşke demek için.Çünkü o son umut parçasıda gittiğinde aslında yaşanacak bir yer değil ölünecek yerler kalıcak bize.Ve keşke daha önce uyansaydık keşke gerçeği fark etseydik diyicez belkide.Belkide hala uyuycaz ve öylede ölücez.Ben keşkelerden ve beklemekten sıkıldım artık beklemek yada keşke demek istemiyorum.Belkide gerçeği gördüğüm için belkide deli olduğum içindir bilinmez ama artık beklemek için yeterli zaman kaldığından emin değilim.Gerçek ne biliyormusun aslında gerçek rüzgarın ta kendisi olmamız.Gerçek o küçük pınarlarımızın büyüyerek bir göle oradan bir denize oradanda okyanusa dönüşebileceğini görmem.Gerçek aradığımız o rüzgarın aslında içimizde saklı olduğu.Gerçek rüzgar aramamak,gerçek artık o rüzgarı oluşturmak.
İçimizdeki uyuyan devi uyandırın derler ya işte aynen öyle içimizde uyuyan o umut rüzgarlarını artık dışa vurma zamanı.Dostluk,kardeşlik, huzur ve güven.
Eğer torunlarıma güzel bir dünya bırakmıycaksam neden bende yaşıyorumki yada ne için basit bir yaşa öl kanunumu.Hayır hayır ben kabul etmiyorum bunu.Belki ben içimdeki rügarı bir kasırgaya çeviremem ama torunlarım onlara devrettiğim meltemi bir kasırgaya çevirebilir.NUh tufanında meydana gelen o büyük afet neden tekrarlanmasın tek bir farkla.Gittiği yerlere acı ve keder yerine huzur ve mutluluk götürmesin.Neden barıyerleri barajları yıkıp geçmesin.Neden?
İçimizdeki dev çok geç olmadan uynasın.Rüzgar esmeye başlasın yoksa umutsuzluk kasırgası hepimizi bir noktadan başka bir noktaya savurucak ve yanlız umutsuz olarak beklemeye devam edicez.Taki artık bitti diyene kadar.
Fazla değil aslında içimizdeki o kıpırtıyı insanlara gösterebilsek belkide o bile büyük bir tufana neden olabilicek belki.Belki.Ah ah işte gene başladı belkiler.Belkide sen bu yazıyı okuduğunda bile artık çok geç olmuştur.

Her şey sevgi eksikliğinden kaynaklı..
Tüm ızdırabın, sorunların kaynağı bu..
Yalnızlık, her zaman çözüm değil,
Bağımlılık da yapıyor..
Sevgiden kaçıyor insanlar..
Dikkatler hep başka yönde..
Aslında sevgide olsa..
Sorgulamadan, anlamaya çalışmadan, yargılamadan, değiştirmeden sevebilsek bi..
Sevgi açlığı yaşamasak,
Bu yüzden de öfkelenip, eleştirip, etrafımıza saldırmasak, hayatı suçlamasak..
Kendimizi sevebilsek..
Sevgiyi, sevmeyi anlayabilsek..
Sevgi olsak, aşk olsak..
Keşke…

Keşke… Muhtemelen her insanın dile getirdiği kelime… Aslında muhtemelen kısmı bile fazla… Her insanın mutlaka dile getirdiği kelime demek daha doğru olur. Nedense her insan kendi keşkesinin daha yıkıcı olduğunu düşünür. Ya da her keskede “bu seferki keşke en ağırıydı” der. Belki de haklıdır. En son yapılan hata, en son hissedilen üzüntü, en son yaşanılan mutluluk hep en fazla olanıdır. Yeni bir keşkeye gebedir son keşke, ve yerini yeni keşkeye bıraktığı anda eskir, eskimesi ile birlikte verdiği acı da hafifler.

Ama en yıkıcı keşke, kimseyle paylaşılamayacak olan, bir daha tekrarlanması ya da geri dönüşü olmayan keşkedir. Bir de bu keşkenin tek suçlusu siz iseniz, bile bile keşke demeye yeltenmiş ve bunu başarmışsanız bu yükü kaldırmak gerçekten çok zordur. Suçlayacak birilerini arar gözleriniz… Nerdeyse sokaktaki hayvanatı bile suçlamayı isteyecek kadar şuursuzsunuzdur. Tek istediğiniz yükü biraz hafifletebilecek ikinci kişidir… Ama asla bulunmaz o kişi. Hata da, keşke de sizindir…

Keşke sevebilseydin sen de beni …
Benim gibi..

Duyabilseydin bu haykırışımı keşke,
Gözlerine baktığımda hissettiklerimi, sesini duyduğumda içimdeki o ürpertiyi
Hep yanımda olmanı istememi, hasretimi, özlemimi
İçimdekileri, aklımdakileri, her şeyi ama herşeyi
Keşke bilebilseydin …..

Keşke sen de kulak kesilsen her benim adım geçtiğinde ..
Bi kitapta ,bir dost dilinde ya da cümlede..
Keşke sen de her şeyi benimle yapmak istesen ,,keşke!
Sinemaya gitmeyi , bilardo oynamayı,futbol izlemeyi bile..
Kahkahalarla gülsek keşke, hıçkırarak ağlasak gerekirse…
Haber izlesek birlikte, gazete okusak
Yürüsek öylesine….
Sen de bana anlatmak istesen her başına geleni,
Hasta anneni , zor işini,taksi şoförünü,hatta eski sevgilini..
Bekleseydin keşke sen de benim gibi geleceğin günleri ,saatleri..

Keşke zamanı durdurabilseydik
Geriye dönebilseydik keşke
Büyüklerimiz nefret yerine sevgi aşılayabilselerdi bize
Keşke
VE biz de bu kadar esiri olmasaydık gururumuzun

Keşke hiçbir şey yaşanmamış
Kalpler hiç kırılmamış olsaydı
Keşke

Kimbilir bayramlar bu kadar yavan
Düğünler bu kadar sessiz
Ölümler bu kadar acı verici olmazdı
Yanımda olsaydınız
Yanınızda olabilseydim
Keşke

Keşke karşımda kadehi kaldıran
Hayalin değil sen olsaydın
Keşke canım acımasaydı
İçim yanmasaydı
Her hatırladığımda
Ah keşke

http://kelebek.hurriyet.com.tr/magazin/7316824.asp?gid=180&sz=26445

Hava kurşun gibi ağır…
Yağmur arsız…
Anılar ıslak, anılar yorgun…
Caddeler ıslak dışarıda.

Umutlar bekler meçhul bir faniyi. Kıyıda köşede gizlenen, yaşarken yaşamını sessizce içinden, Keşkeleri bitmiş, sankileri ile yaşayan bir faniyi…

Hoyratça harcanmış bir zaman var hayatımda. Yaşama ait ne varsa içimde, sırtımda taşıyorum geceleri. Pejmürde, yırtık pırtık ruhumla.

Çığlıklar dolarken bu kentin sokaklarına, duyan oldu mu fani sesimi acaba? Yoksa söylenecek söz kalmamış mıydı? … İçimden mi kuruyordum cümlelerimi artık?

http://www.haberturk.com/haber.asp?id=22475&cat=220&dt=2007/05/07

İnsanlar ne kadar da ahmaklar.Ellerinden kayıp gecen zamanlarını maalesef cok gec anlıyorlar.Tabi ki de is isten gecmis oluyo.Ders iş vb. ugruna sürekli calısıyor calısıyor calısıyor…Gozu doymak bilmiyor insanoglunun.Geriye baktıklarında kazandıklarını sadece para ve kariyer oldugunu goruyorlar.Bir kere cocugunu alıp bir parka goturmemis esine yeterince ilgiyi gostermemis hırs içinde hem kendi hemde etrafindakilerin omurlerini bitiriyorlar bos hayaller uguruna.İsmini tam olarak hatırlayamadıgım bir amerikalı ust duzey yetkili gorevinden istifa ediyor ve sbep olarak da’esime ve cocuklarıma suana kadar yeterli ilgiyi gosteremedim.Bundan sonra gosterebilmem icin..’ diyerek istifa ediyor.Bilmiyorum o kadar sene nasıl telafi edilebilir ama eger sizde boyle biriyseniz daha gec olmadan ilgiye davet ediyorum.Daha da mutlu olabileceginizi dusunuyorum.Can Dundar der ki:4 mevsimlikse hayat keskeler onun hep guzune denk gelir

Her an ölecekmiş gibi yaşamaya ne dersiniz? Bir hayal etsenize; her şey mükemmel olmaz mıydı?Ölüm döşeğindeki bir insanı hayal edin. Söyleyemediklerini söylemek için bütün her şeyini vermeye hazırdır. Hayattayken ”Neyse yarın yaparım”,”Bunu ona yarın söylerim”.”aslında onu çok seviyorum ama…”
Bu cümleler olmadan, pişmanlık olmadan, keşke demeden yaşamak….Hiç bir şey için geç değil. Bugünden itibaren böyle yaşamaya ne dersiniz?-ne pahasına olursa olsun-
Çok geç olmadan kendinizi özgür bırakmanızı diliyorum.