Yeni yetmelik zamanlarımızda yaptıgımız , şimdi asla yapmayacagımız, niye yaptıgımızı da anlamadıgımız pek çok şey vardır.(aslında bazen bir gün önce yaptıgımız birşeyden bile pişman oluruz o başka) Hatta hatırlayınca kendimize bazen güler bazen kızarız, kendi çocuklarımız yaparsa kızarız. Bunlardan biri telefon sapıklıgıdır. Ya bu telefon şakası ne beter birşeydir, yapmak zevkli ama kendisine yapılınca çok kötüdür. Ergen dönemde yaptıgımız bu abudik gubudik telefon sapıklıkları yıllar geçipte bana denk gelince ortalıgı kıyamete çevirmiştim. Şimdi anlıyorum olayın rahatsız ediciligini.
O dönem cep telefonu olmadıgı , olsa da yaygın olmadıgı , ev telefonlarının numara neyin göstertme gibi maharetlerinin kol gezmedigi, pirelerin berber, develerin tellal oldugu dönemlerden biriydi. Kuzenimin abisinin sevgilisi eşyalı evde oturuyordu, evsahibiyle kavga ettigi için evden taşınacaktı, bizde kıza fena halde dadandıgımız için evden çıktıgımız pek yoktu ve evsahibinden intikam almak isteyen kız nasıl zarar veririm diye düşünüyordu, eşya atsa kırsa şikayet neyin eder hırsız muamelesi yapabilirdi. Kavga nedeni de depoziti geri vermeme durumu gibi birşey oldugu için dedik telefonla heryeri arayalım, …üpne faturayı ödesin depozitle( inşallah hakkını helal eder öte tarafta). Zaten ben onlardan 3-4 yaş küçüktüm ben küçügüm onlarda da akıl yok demek ki.
Ortalıkta her gün yeni bir “da vinci şifresi çözüldü” haberi dolaşırken bunlara bir yenisi daha eklendi.
