Çevremde gördüğüm tek kendi halinde yaşayan insan benim. Üstelik kimse buna inanmazken…İş arkadaşlarımdan biri evli. Macera dersen, başlıyor kızların adlarını sıralamaya. İlginç bir hikaye. Aile dostları arasında bir psikolog arkadaşları var. Evlerinde her daim, tv seyrediyorlar, sohbet ediyorlar. Karısının ise en yakın arkadaşı. Konu nasıl devam edecek diye merak etmektesiniz, biliyorum. İnanılmaz bir hikaye: bu abla bizim oğlandan oldum olası hoşlanmakta. Bulduğu yerde yiyecek, bakışlardan ilk gördüğümde anladım. Bir tek anlamayan herifin karısı.Ablanın uzun süreli bir ilişkisi de mevcut, diline doladığı. Bu da kuşkulanmamak için bir sebep oluyor. Bu abla aylardır bir ara, bir yol aramakta, kurlar o biçim. Hikaye asıl ben de değil, bizim arkadaşta.Bu abla bir gün gene bunlarda kaldıktan sonra bizim çapkın, kızı sabah işe bırakmak üzere birlikte yola çıkarlar. Bizimki (çapkın amca) kızın elini tutar, kızın iş yerine yakın bir yerlere geldiklerinde. Ne tepki vereceğini merak etmektedir. Kızacak mı, patlatacak mı tokatı? Hayır, elini daha sıkı tutar adamın ve okşamaya başlar. Bunun üzerine adam kadını -Fransızların bu mevzudan istifa etmesine neden olur şekilde- uzun uzun, ilgili alakalı öper öper…. Hadi bakalım.

Bu abla karısının en yakın arkadaşı. Karısı hiçbir haltdan kuşkulanmaz. Hatun kişi iş yerini daha sık aramaya başlar. Adam kadını işten alır, işe bırakır, akşam evde sohbetler devam eder. Bunlar 10 yıllık evli, çocukları da var. Bu şerefsizliği yapan da psikolog. Bari en yakın arkadaşına yapma, dünya da erkek mi kalmadı???!!!

(Konu devam ediyor, maceraları sürü sürü bizim çapkının, kimse ondan kuşkulanmıyor, bir tek bana anlatıyor, devamını anlatacağım, şaşkınlıkla kalacaksınız. Ben biliyorum ama o denli kuşku uyandırmadan, çaktırmadan yapıyor ki; düşünüyorum, düşünüyorum, hiç birine inanamıyorum ama gerçek.)