…Y…
Yarım bırakılmış sayfaların mısraları gibi yüreğim…
Yaşanmamış yüreğimde…
Yaşatılmamış sevdalar yüreğime…
Yorgun ama güçlü serzenişler kıvrılmış bölümlerde…
Yıldızsız ama bir o kadar aydınlık gece…
Yarınsız gündüzler…
Yılansız bir su içiş yüreğe dokunmadan…
Yazgısız bir son…
Yardımsız yok oluşlar…
Yılmış bir bakış gökyüzüne…
Yakınımsı kirpiğine yansıyan ışıltı uzaklığında…
Y ile başlıyor her sayfam… Bu da,
Yetmiyor…
Yok, oluşu da…
Y ile başlıyor…
Aşk kokmuyorsun sen artık
bakışın her zamanki gibi iri, heybetli
ne fayda?
okyanus ortasındaki talihsiz gemi gibi, batık.
Sev beni, demiyorsun bana dünden beri
halbuki
yalvarmak senin için ibadetti
benden bir fazla aşk damlası almak içindi.
Bu gün ise, yetiniyorsun benle olmaya
ve hatta ayrıldın benden belki
çabalıyorsun anlatmaya.
“Dağdaki adam gelmeyin öldürürüz diyor”
Bütün gün av köpekleri gibi peşlerindeydik. Onlar kaçıyor biz gidiyoruz. Emre itiat ediyor, isyan etmiyoruz…
korkuyoruz ama , Gidiyoruz peşlerinden… Ama
bazıları bayrağa sarılı tabutla evine dönüyor, sağkalanları ise anılarıyla başbaşa kalıyor, yalnızlığa itiliyor..Onların yalnızlığı Amerikalı askerlerin Wietnam dönüşü yalnızlıklarına hiç benzemiyor; Ne holywood yapımı filmlere konu oluyorlar ne de hikayelerini dinleyen… Onları tek dinleyen varsa anaları, babaları,bacıları…Şımaramazlar, şımarmayı bilmezler… İsyan edemezler, isyan etmeyi bilmezler…
“Baktım ki ,Kemal yaralanmış, onu sürükleyerek askeri cipe doğru götürmeye başladım. Ansızın dünyam karardı… Bir kurşun, kafamın sağından girip solundan çıkmış…Birlikte yola devrildik. Kanımız toprağa yayıldı…Anneme ne diyecekler? Nasıl dayanacak yokluğuma? Nasıl alışacak, neler yaşayacak?… Ben ne suç işledim?… Özlüyorum seni. Gücüm yetmiyor unutmaya , Özlüyorum elini tutmayi sesini duymayi… Boynuna sarilip omuzunda aglamayi , Hasret dolu sevgi dolu simsicak düslerimi…
Andolsun ki o yemyeşil gözlerini, toprak güneşi, tohum yağmuru, çiçekler yeli nasıl sevmişse öyle seviyorum..Andolsun ki yerle gök arasında benim için yalnız sen varsın..Beni dirilt meleğim yetiş imdadıma..
Kara bir benek gibi küçüldükçe küçülüyorum, birazdan bir nokta gibi kalacağım..
Yeni bir hayat için yetecek mi vakit ? Uzun boylu can çekişmeli, ağrılı sızılı bir ölüm istemiyorum, donmuş katılaşmış bir ölüm istemiyorum.. Mum gibi sönüversem hemen şu an ne olur ki ?..
Mahşere mi saklarsın güzel namelerini
Yaşarken duymayacak mıyım?
Acıtıyorsun Yâr hala
Farkına varmayacak mısın?
Çiçek toplarken eline diken batsa
Kanadığını hissedemezsin Yâr
Kalbini taşa ezdirmişsin
Zaten çiçeğe de el sürmeyi sevmezsin.
Neyini sevdim senin bilmem ki
Hata de, yanılgı de ama sevmedin deme.
Sevdim, sevilmediğin kadar
Amma velâkin sevilmedim, sevdiğim kadar.
İstemem de artık beni sevmeni Yâr
Darağacında bıraktım da geldim
Sana ait ne var ne yoksa.
Ne sesin kaldı ne nefesin
Gittiğin yolda izin bile yok
Peşinden gelemiyorum
Gelmemi ister miydin?
Gerçi bunu da bildiğim yok
Gel desen gelirdim
Bunu da senin bildiğin yok
Yine yitirdin beni
Yine bitirdin beni
Sil baştan yapmak zor değil
Sadece silmek zor
Silindiği kadar
Silinmeyenler de
Payıma düşen kâr
Gittiğin yol karanlıktır
Şimdi senin ellerin de üşümüştür
Kaç kere dedim sana
Danalık yapma
Dinlemedin beni
Düştün yollara
Yolun açık
Aydınlık olsun
Sok ellerini cebine de
Bari cebinin astarı ısıtsın
Karanlıktan korkarsan bir ses ver
Yine koşar gelirim
Ama bunu da sen bilmezsin.
…Bir sinsi hüznü yüreğime saplayıp, dünyamızın dışına usulca süzülüyorum
Bizi geçtim, isimlerimiz alışacak mı ayrı anılmaya ?
Zaman baş döndürücü bir hızla geçecek.
Buna inanmak için susmaların taşıyıcısı oluyor soluk bakışlarımız.
Çok uzağa gidemeyiz
Sadece eskiyeceğiz, yeni bir öyküde umulmadık anlarda kanamak için…
Elindeki kalemi sabırsızca çevirmeye devam etti. Lise yıllarındayken ne çok uğraşmıştı şu anlamsız bir o kadar da sinir bozucu hareketi yapabilmek için..
Sanki kalemi düşürmeden ne kadar çok çevirebilirsen o kadar saygındın üzeri yazı çiziyle dolu eski sıralarda oturan haşarı öğrenciler arasında…
Sahi kaç yıl geçmişti üzerinden o sıraları en son göreli .. Hesaplayamadı birden.. Eskidendi diye geçirdi aklındansadece, sol eliyle çektiği sigaranın dumanı gözüne kaçıp bir damla yaş getirirken..
İçmeyi bilmiyorsan ne içiyorsun şu zıkkımı diye kendi kendine söylendi. Sinirle bastı izmariti
küllüğe..Gözü masada duran sigara paketine takıldı. Sigara içmek öldürür…..İçmek öldürür..Öldürür…..Ne değişik bir son diye aklından geçirirken kalem yere düştü..Eğilip almakla almamak arası kararsızlık yaşarkensandalyeye vuran gölge tedirgin etti bir anda..Yıllarca gördüğü korkunç halüsinasyonlara bile artık gülüp
geçiyorken, hemen solundaki perdenin rüzgarla gelen gölgesi mi korkutmuştu onu..Beklemektendi..
Nefret ediyorum beklemekten dedi bir kez daha. Hep ettim, hep edeceğim. Saatine baktı sabırsızca..
Oldum olası bayılırdı aklına eseni yapmaya. Bir anda ortaya çıkan tatil planları, ani iş değiştirmeler,
bir günde evden taşınmalar, saçları kestirmeler, gecenin yarısı sokağa fırlamalar, gitmeler, gelmeler…
Sanki bir süre düşünürse bir daha o gücü bulamayacak, o anı asla yakalayamayacak gibi geldiğinden kimi zaman
acemice kimi zaman tam oturan hamlelerle yaşardı hayatı.
Tekrar saatine baktı..Takmayı hiç sevmediği ama niye şu anda kolunda olduğunu
hatırlayamadığı saat, sadece birkaç dakika sonrasını gösteriyordu. Bilirdi beklerken zamanın hiç geçmediğini.
Oyalanacak birşeyler lazımdı. Yan masada tartışan çifti izledi bir süre..İlgisini çekecek birşeyleri bulmak
ümidiyle daha dikkatli süzdü insanları önce adamdan başlayarak. İşe yarar birşey görememenin umutsuzluğuna düşmek
üzereyken gözü çay bardağını sinirli sinirli karıştıran kadının ojelerine takıldı. Belli o da kendi gibi sabırsızdı.
Kurumasını bekleyemeyenlerdendi. Yüzünde tuhaf bir gülümsemeyle daldı gitti bir an..Ne çok gülüşürlerdi onunla ojeler yüzünden.” Az daha, henüz kurumadı” ” Eteğin fermuarını çeker misin, kurumadı”
” Anahtarlar çantamda, ojeler kurumadı alırmısın sen” ” Başka renk mi sürsem acaba, bunlar da zaten kurumadı daha… “Gidecekleri yere mutlaka geç kalırlardı ve o ojeler mutlaka bozulurdu. ” Ay dayanamıyorum, siliyorum ben bunları..”
BİTİŞ ŞARKISI
Her şey bitiyor, hayat, su, hava, nefes, sevgi, yaşanılmışlıklar, hatıralar… Bitirilişi yaşatan bir yaşam döngüsü içinde hızla geçip gidiyor günlerimiz… Mevsimler bitiyor, yüzler değişiyor, dostlar değişiyor, insanlar tükeniyor… Her bitişin ardında yeni bir başlangıç olduğunu sanırdım eskiden… Yeniler eskileri getirmiyor halbuki, hiç bir şey eskinin güzelliğini, yerini alamıyor. Yeniliği yaşatan her duygu, her olay, bitişi tekrarlatıp hatırlatır gibi, önümüze yığılı bir hatıra, bir resim albümü gibi seriliyor. Her bitiş yavaş yavaş kendi tükenişimizi hazırlıyor galiba.
BİTİŞ ŞARKISI
Her şey bitiyor, hayat, su, hava, nefes, sevgi, yaşanılmışlıklar, hatıralar… Bitirilişi yaşatan bir yaşam döngüsü içinde hızla geçip gidiyor günlerimiz… Mevsimler bitiyor, yüzler değişiyor, dostlar değişiyor, insanlar tükeniyor… Her bitişin ardında yeni bir başlangıç olduğunu sanırdım eskiden… Yeniler eskileri getirmiyor halbuki, hiç bir şey eskinin güzelliğini, yerini alamıyor. Yeniliği yaşatan her duygu, her olay, bitişi tekrarlatıp hatırlatır gibi, önümüze yığılı bir hatıra, bir resim albümü gibi seriliyor. Her bitiş yavaş yavaş kendi tükenişimizi hazırlıyor galiba.
Bir insanı sevmek nerede başlar, nerede biter?
Kaşını gözünü mü seversiniz? Cinsel organını mı? Sizi sevme tarzını mı? Ses tonunu mu? Huylarını mı?
Belki hepsi belki de içlerinden en absürd olanı yüzünden seversiniz.. Her ne olursa olsun, hepsi zamanla pekişip tamamlarlar birbirlerini.. Peki nerede biter? Bence karşı taraftaki kişinin kendine fazlaca olan özgüven bitirir sevgiyi. Neden mi? Eğer karşınızda sürekli biterse bitsin, benim hiçbir şeyden korkum yok, senden başka kimsemi yok, ben aranan kişiyim, ben ilişkide popüler olanım diyen birisi varsa ilişki bitmeye yüz tutar çünkü karşınızdaki kişi kaybetmekten korkmuyordur.. Kaybedecek bir şeyi olmayanlarda zaten bence en acınacak durumda olanlardır..
Bunları neden mi anlattım? Etrafımda bugünlerde ilişkisi böyle bir sürece girmiş bir çift var. Acıyorum onlara. En çok ta kendine güvenen tarafa…
