bildirgec.org

Uykusuzdum .. Ama yorgun , asla! Huzursuzdum.. Ama mutsuz , asla! Bir yolculuk yaptım. Bu yolculuk beni nereye götürmüştü? Neredeydim ki ben? Arkamda , bıraktıklarım .. Önümde ise beni neyin beklediğini bilmediğim yarınlarım.
Evet , beni neyin ya da nelerin beklediğini kestiremiyorum. Bunu çözümlemeye çalışmak zor.
Her an süprizlerle dolu. Belkide bunu bilmemek en iyisi. Yanılıyor muyum? Bilinmeyen herzaman daha cazip gelmemiş midir insana?
Bu duyguyu seviyorum..
Tam herşeyin monotonlaştığı noktada neler çıkmıştı karşıma.

Sahip olduğum bir “ben” yoktu. Yaşadığım anlar boşluk doluydu. Dolacağından ümidi kesmiştim. Çünkü doldurmak adına çabalayacak gücüm yoktu. Oysa ki küçümsediğim noktalar çoktu..

Gece kaç renk.. en koyusunda sana gelsem, kapını açar mısın..

Sana renkli, fıstıklı, bademli, akide şekerleri getirsem hüznünü verir misin bana..

Köpükten baloncuklar yapsam, iç çekişlerini alır mıyım..

Deniz koksam, saçlarım yosundan olsa, toplamaya çalışır mısın..

Coşup, dalgaları uyandırsam sonra ayakların ıslansa kızar mısın yine..

Loş ışıkların arasından, sisli maskelerle baksam, gözlerimi bulup, gülümser misin bana..

Kaybolduğum kuyulardan, şarkılarımı duysan, bir nefesinle çıkarır mısın beni.

Seni gördüm, sana baktım. Nasıl yani? Sen nasıl san oldu bi anda ? Neden sene baktım demedin? sene, yıl demek değil mi, ondan demedim? pek anlamadım ama neyse. Ya aynı şey şunda da yokmu mesela. Beni al beni al O’nu alma. Eee ne var bunda? Bana bak bana bak O’na bakma derken de ben, ban oluyor. Bene bak demek lazım, doğrumu? Doğru hem ban deyince neye banayım diye sormazlar mı? Sorarlar tabi? Kim sorar? ne bileyim etraftan soran birileri olabilir, ne deriz o zaman? Doğru etrafa ayıp olmasın, demeyelim öyle birşey. Baksana sen bana. Vayyy neden baksana sen bene demedin? Neyleyim ben sene çatabilmirem. Hah şimdi oldu işte. Ama nerden çıktı şimdi bu? Biyerden çıkmadı hep vardı da benim iki gündür kafama takıldı devamlı bunu dinler oldum. Fikrimden geceler yatabilmirem, o fikri başımdan atabilmirem. nerde dinliyorsun? kafamda, beynimin içinde devamlı bunu dinler oldum iki gündür, daha da dinleyesim var.

Sarılma eyleminin uygulandığı durumları görmek canımı sıkılıyor. Hemen hemen bütün rutin karşılaşma ve vedalaşma seramonilerinde var.
Atalarımızın bu eylemi nasıl keşfettiklerini ve nasıl anlamlar yüklediklerini düşündüğümde içim kan ağlıyor (eheh.).
Gerçekten.
O insanlar sarıldıkları andan itibaren bütün gezegene ve çevre şartlarına ve etkileşim mecburiyetlerine sırtlarını dönüyorlardı. Herşeye.
Sarıldıkları şey hariç.
Hissettikleri yoğunluk, bu hareketi günlük işlerliklerinin içine empoze etmeye yönlendirdi onları.
Tamam. Ama tadında bırkamadık herzaman olduğu gibi.

http://www.uydurmahaber.com/?id=551&habertip=5

http://www.medyatava.com/haber.asp?id=38240

http://www.hurriyet.com.tr/gundem/6827385.asp?gid=180