İlker benim iyi arkadaşlarımdan biriydi. Alt komşumuzdu. Kerizdi, her şeye inanır, saf biriydi ama temiz kalpli bi insandı. Bi dediğimi iki etmez, her arzumu yerine getirmeye çalışırdı. Hatta bazen durumu abartır, kapıma kadar gelir, bi isteğim olup olmadığını sorardı.
O gün pazar günüydü ve ben bütün günü kendime ayırmak istiyordum. Gönlümce gezecek, eğlenecektim. Lakin sabahın bi saatinde, aniden kapım çaldı. Gittim açtım. İlker’di. “Abi bi isteğin, arzun vardır senin, söyle hadi söyle, çekinme” dedi. Ben de bi anda öfkelendim ve elimde neden durduğunu bilmediğim kornişle ağzına vurdum. “Kafamı buluyon lan sen benimle” dedim. Korktu, merdivenlerden yukarı doğru çıkarak iti gibi bakmaya başladı. Ben hızımı alamayarak “Yok ya yok. Bu insanlara değer veriyorsun, kıymet bilmiyolar. Nasıl insansınız lan siz” dedim. O ise şaşkın gözlerle bana bakıyordu. Birden dile geldi ve “Abi naptık yaaa” diye ağlayarak, anırmaya başladı apartmanın içinde. Apartmanın biricik yöneticisi Fehmi Bey geldi, beni sakinleştirmeye çalıştı. Ben de “Bırakın beni Fehmi bey. Şunun ağzına iki tane daha vurayım kornişle.” dedim. Bırakmadı. Ben de “Bırksana lan skerim” diye bi anda bağırdım. İkisi de bu tavrımdan etkilendi. Fehmi Bey bıraktı ve ben de İlker’in üzerine doğru elimdeki kornişlr yürüdüm. Ortalık bi anda savaş alanına döndü ve bütün apartman sakinleri bi anda orada toplandı. Adeta tek vücut olmuş, bütünleşmiştik. İlker beni dövdü. Fehmi Bey’de bana nasihat ederek evine doğru gitti. Ben ise rezil olmanın getirdiği eziklikle birlikten kapının önüne oturdum ve ağlamaya başladım. Sağ olsun Sibel abla geldi, beni sakinleştirdi, başımı okşadı ve gitti.
