Kendini kaybetmişliğin kuytusunda kendini yeni tanımış olmanın telaşı ve o şaşkınlığı biraz …Vay be ne adammışım ben …Vay be …Ruhumun bir kenarına gizlenmiş bir sihirden ötesi değildi huzur …Oysa ben daha yeni öğreniyordum 62 den tavşan yapmanın ilizyon olmadığını …Ve yalnızca kendini kandırabilen yalancının bırak yatsıya kadar yanmayı , kibritin kıvılcımı ile bile sevişemiyen mumuydum ..Sölenen bütün şarkılarda ben bir parça mutsuzluğu bulurdum …Elime yüzüme bulaştırdığım bir işim bile olmadıki, dikili bir fidanım olsun bu kurak yüreğimde …Biri bir resim çekti …Ben ona baktım …Resimde bir şey vardı …Ben huzur sandım …Yanılmışım …Yanlızlıkmış …Kalemimden …