Öpücük değerdir, değerlidir.Bir çocuğun yanağında en büyük sevinçtir.Bir hasta için içtiği ilaçtan daha etkilidir.Mimarlar der ki; Öpücük, iki dinamik nesnenin arasında sağlam bir köprü oluşturan değerdir.Fransızlar da bu konuda bir âlem…Bazen gideni uğurlarken kendi parmaklarını öpmektir, o an ki görüntü mıhlanır zihinde yıllar geçse de silinmez sende…Ağlayan çocuğu susturmak için pusuda ki silahtır. “uf mu oldu gel öpeyim de geçsin” diyerek şarjörü boşalttığımız andır. Ne kadar çok öpülürse acısı ve ağlaması kesilecektir.Sevgidir öpücük…Sevgiliye özlemin dışa vurumudur.Nazdır…Öptürmek isteyip öptürmediğin anlarda…Nereden geldi şimdi bu “öpücük” aklıma?Öpmek istediğinde öpeceğin yanında yoksa eğer öpücüğü düşünmektir uzaktakini düşünerek…