Yazdı mı, yazmadı mı; yazdı mı, yazmadı mı? Papatya falı gibi birşey değil ki bu. Bakıp duruyorum, kendimi tutamayıp.
Gizlice, sakin, merakla; yazdı mı, yazmadı mı? Bana yazdı mı, söze döktü mü, o fısıltı halinde geçenlerden haberdar etti mi acaba beni? İş yerinde gizlice açılan mail adresi ve onun adı.
Sen bana iyi geleceksin, biliyorum.
Hep iyi geldin. Bütün metabolizmam bugün enteresan çalışıyor sanki. Olur ya, öyle. Haksız etmeyeyim bedenime ama diğer günlerle aynı olmadığını hissediyorum.
Sen gel ki, iyileşeyim. İyi olayım. Hasta değilim ama olsun. Daha dinç olurum. Örneğin karnımda ağrı nedeniyle sadece oturup kitap okuyabilirim bana kalsa. Ama biliyorum iş bitirmem lazım, bunun için de kesinlikle enerji lazım.
Bir saat dahi olsa ben eminim daha iyi olurum. Güne yeniden başlamış gibi olacağım. Gözlerimin içi gülecek. Sen bana sarıldığında ne iş kalacak ne sorumluluk ne de yapmam gereken listeler…
Özledim be can…
Öyle titriyor ki içim. Nasıl bir hasret ya rabbim. Gözleri kapalı uçurumun kenarında bekler gibiyim. Ha düştüm ha düşeceğim…
Gözlerim hep aynı noktada kilitlendi, öylece kaldı…
Nefes almak mı? Bak işte o en zor olanı. Boğazıma düğümleniyor kelimeler. Konuşamıyorum be can. Özlüyorum, söyleyemiyorum…
Susmayı da beceremiyorum. Kahrolası hayattan adam gibi defolup gidemiyorum. Adım atamadıkça ölümü özlüyorum…
Hani olur ya özlersin taa uzakta birini. Parça pinçik etsende kendini eli bile tutulmayacak çehreyi… Nasıl desem işte onlar gibi. Kalbinde cam kırıklarıyla dolaşanlar, sırtında pusu izleri olanlar, geleceği düşünerek geçmişe ağlayanlar, kısaca yerle bir olup halâ ayakta duranlar… Ben onlar gibi özlüyorum.
Kendime has bir özleme tekniğim, kendime has sevme tekniğim, sahip çıkma ya da bırak gitmek gibi bana özel üsluplarım yok. Çünkü ben ne özlemek istedim ne de sevmek, ne sahip çıkmak istedim ne de defolup gitmek… Ben istemedim ki ait olmayı.
Mum yakıp gecenin karanlığında hayal ettim seni.
Bana baktığında gözlerindeki ifadeyi,
Gülümseyişindeki gizemi, sesindeki sevgiyi,
Dayanılmaz oldu bu ayrılık çok özledim seni.
Hiç olmazsa bir kere öpseydin beni.
Söyleseydin beni sevdiğini.
Yıldızlara bakıp karanlık zindandan, düşledim seni.
Zannetme ayrıldım sevmediğimden seni.
Artık zehir etme hayatımı düşün bir de beni,
Seni ne kadar çok sevdiğimi.
Güliz Ardilli / İstanbul / 10 Mayıs 1998 Pazar
Telefon çaldığında henüz vakit geç değildi. Ekranında onun adını yazan telefonu aldığında, dudakları kulaklarına uzanırken ev dolu olduğundan Trak sadece ‘Canım’ dedi.
Küt, direk söze girdi enfes ses tonuyla. Radyo programının nadide spikeri edasıyla konuşmaya alışkındı.
Oysa o bu halinin farkında değilken ve merhaba dahi demeden direk; ‘Aynı eve taşınmamız ortalığı karıştıracak bir durum. Farklı şehirlerde çalışmamızsa beni üzecek bir durum.
Durum, durum…’ dedi.
Dudakları büzülmüş olduğundan zor konuşuyordu. Ona bunları söylemesi gerekiyordu.
Bır Kızılderili kız,
Ay ı almış avucuna,
Dost olmuş kurtla kuşla..
Yüreğindeki sürgün,
Bitmeyecek, savruluşunda
Günler geceye dönse de,
Işığı ve kudreti,
Yaktığı ateşle var olacak..
Güneşli günler, gördüğü aynı rüyada,
Atı bekliyor karşıki ırmak kenarında..
Herzamanki gibi saat 8.30 da masasına oturmuş, tüm şehre açılan penceresinden dışarıya bakarken dalıp gitmişti..
Sevdikleriyle arasına kilometrelerin girmesi, bir saniyede verdiği karar neticesinde gerçekleşmişti..
Tüm uzak kalmalara, istenilen yerde bulunamamalara, özlemlere, değer miydi, diye düşündü.
Gözlerinin değdiği her yer öksüz şimdi
Otobüs durakları terk edilmiş
Kaldırımlar sensizliğin mateminde
Toprak ayak izine hasret
Çay bardakları dokunuşuna
Güneş omzuna düşmeyi özlemiş yağmur damlaları saçlarına
Söndürülüp atılmış üş beş izmarit kadar terk edilmiş ve hüzünlüyüm yine.
Kahkahalarının yükseldiği çatılar geliyor üstüme
Sığmıyor dertli başım hiçbir yere
İçimi ürpertiyor yokluğun
Ruzgarda kalmış yaprak gibi titriyorum
Hırkalara sarılsamda nafile
Çünkü içim üşüyor
Dost sohbetlerinde adın geçiyor
Demlenirken akşam bir meyhanede
Kimse gittiğine inanamıyor
Kimse inanmıyor bir daha gelmeyeceğine.
Şarkılar öksüz kaldı melek yüzlüm
Yastığın sahipsiz
Aynan taragın sahipsiz kaldı
Bende sensiz kaldım can özüm
Bende sensiz
Lanet ektim bahçeme yine
Tırnaklarım çamur.
Ruhumun yalnızlığı ile demleme çayım,
Zifiri karanlık kokusu ile harmanlanmış
Felçli gözyaşım.
Git içimden, bedenimi aldığın günden beri,
Sana köle, her an ım.
Ah sevgili, atılan her kahkahada
İçimi eziyor,
Bu gözler başkasına bakmayacak,
diyen, dilin.
Şimdi o başkası benim..
Acizliğimle kirleniyor her yanım,
Yıkadıkça eriyor,
Senden arınamayan ruhum.
Bak yine terledim,
Bir fenayım bugün,
Sen geldin diye.
Sancım var yine,
Doğurmadığım yerde.
Ya canımı al,
Ya git içimden..
Aşka dalıyor gözlerim,karanlık simsiyah bir gecede yanlızlığımı daha çok hissediyorum sen kokan odayı içime çektikçe.Bunları haketmişmiydim bilmiyorum ya da hep hayatın acısı kadınlardan mı çıkmalıydı bunu da anlamış değilim.Yıldızların içinde kaybolan bir yol gibiydi gözlerin,baktıkça sana ne çok ışıldardı oysa.Şimdi özlediğim o bakışlar düşman kesildi bana,ağladığımda yalvardığımda sert bir yürek gibi kesip attı içimi.Dağladıkça dağladı ,sanki zincirlere vurdu sana aşık kalbimi.Hiç bukadar acı çekmemiştim ,çocukluğumda yüzüme kum tanesi atan dişleri kırık dökük olmuş o çocuktan sonra.Sen ki beni mutluluktan havalara uçuran ,kalbimi biran olsun elinden bırakmayan sen ,şimdi okadar uzaksın ki bana.Ne bir ses geliyor ne de gölgen bile yok yanımda.Evimiz soğumuş buz kesilmiş,taş duvarları üstüme gelirken sabahı sabah etmek üzere sığındım yine gözyaşlarıma.
