Ben de çocuk oldum yeminle. Ağladım ve babam geldi, aldı kucağına. Çocuk aklı işte, o vakit değişirdi dünya.Bir sabah uyandım, çocukluğuma baktım..Gençlik de zil çalıp kaçan çocuklar gibiydi bende. İyi ve güzeldi de hiçbir şey kalmadı geride.Kapıyı açtım, bir müddet kovaladım..Şimdilerdeyim uzun bir süredir. Yetişmedim hayatta. Anlamadım da!‘Yaşamak denen bir yer varmış. Ne yeri yurdu belli imiş ne hudutları çizilirmiş. Dilden dile gezinir zamana mesken imiş…’Her hikaye gibi falan filan, ne var yalan olmayan?Çok şükür inancım da kalmadı inandıklarıma.Kaç gecedir,rüyamdainsan manzaraları resmedip asıyorumaynı resimlericennetin ve cehennemin çamuruna.o çamurdan yazılar yazıyorum boyuna,sıkılınca üstünde tepinip duruyorum.Fotoğraflara bakıp anlatıyorum.Aşk diyorum mesela. gülüp geçiyorum anlattıklarıma.Annem diyorum, ağlıyorum.Uyandığımda hep rüyalarımı hatırlıyorum.Rüyalarımda uyuduğumu anımsıyorum.