Ben de çocuk oldum yeminle. Ağladım ve babam geldi, aldı kucağına. Çocuk aklı işte, o vakit değişirdi dünya.Bir sabah uyandım, çocukluğuma baktım..Gençlik de zil çalıp kaçan çocuklar gibiydi bende. İyi ve güzeldi de hiçbir şey kalmadı geride.Kapıyı açtım, bir müddet kovaladım..Şimdilerdeyim uzun bir süredir. Yetişmedim hayatta. Anlamadım da!‘Yaşamak denen bir yer varmış. Ne yeri yurdu belli imiş ne hudutları çizilirmiş. Dilden dile gezinir zamana mesken imiş…’Her hikaye gibi falan filan, ne var yalan olmayan?Çok şükür inancım da kalmadı inandıklarıma.Kaç gecedir,rüyamdainsan manzaraları resmedip asıyorumaynı resimlericennetin ve cehennemin çamuruna.o çamurdan yazılar yazıyorum boyuna,sıkılınca üstünde tepinip duruyorum.Fotoğraflara bakıp anlatıyorum.Aşk diyorum mesela. gülüp geçiyorum anlattıklarıma.Annem diyorum, ağlıyorum.Uyandığımda hep rüyalarımı hatırlıyorum.Rüyalarımda uyuduğumu anımsıyorum.
yorumlar
sen ne zaman çocuk oldun
karides ayıkla geçer morfik..
ah bi bilebilseydim latino, inan baa sölerdim yeminle.karidesi ayıklamak yerine yesem ?galanthusum neden sessiz ki !
inandıklarımıza olan inacımızı yitirdikse. boşuna mı yaşıyoruz acaba?
Rüyalarımda uyuduğumu anımsıyorum.Rüyada uyuyup rüyada uyanmak, biraz yaşasak diyorum..
olur öyle..
morfik, galanthus kendini stand by da tutuyor kısa bir süreliğine. bu süre bittiğinde de sistem geri yüklemesi yapacak.yazılarına yorum yapılmakta zorlanılan yazar, morfik.
bu kız bardağını hala bulamadı…