Ben de çocuk oldum yeminle. Ağladım ve babam geldi, aldı kucağına. Çocuk aklı işte, o vakit değişirdi dünya.
Bir sabah uyandım, çocukluğuma baktım..
Gençlik de zil çalıp kaçan çocuklar gibiydi bende. İyi ve güzeldi de hiçbir şey kalmadı geride.
Kapıyı açtım, bir müddet kovaladım..
Şimdilerdeyim uzun bir süredir. Yetişmedim hayatta. Anlamadım da!
‘Yaşamak denen bir yer varmış. Ne yeri yurdu belli imiş ne hudutları çizilirmiş. Dilden dile gezinir zamana mesken imiş…’
Her hikaye gibi falan filan, ne var yalan olmayan?
