bildirgec.org

O, çocuk yetiştirmenin çocuk üzerinde deneyler yapılarak öğrenilmeyecek kadar ciddi bir konu olduğunun farkında

hepimiz davranışlarımıza gösterdikleri tutumlardan dolayı ebeveynlerimize kızarız hatta ben çocuğuma böyle yapmayacağım diyerek farkına varmadan birer evlat sahibi olur çıkarız. sıra bizim ebeveynliğimize gelipte çocuğumuzun benzer davranışları karşısında anne babamızla aynı tutumları aldığımızı görür ve büyüklerimize hak veririz. ardından çocuğumuza büyüyünce beni anlarsın demeyi de bir borç biliriz kendimize. evet ebeveynlerimizin aldığı tavırlardan hoşlanmayıp aynı “hataları” tekrarlamayacağımıza söz veririz ama bunları nasıl tekrarlamayacağımızı etraflıca düşünüp davranışlar da geliştirmeyiz. sonuçta aynı davranışa gösterilen tek tutum, düşünülmeden kazanılmış ebeveynlerimizden miras kalan tutum olacaktır. oysa doğru olan ne; olabilecekleri önceden kestirmek, bunlar üzerinde tutumlar geliştirmek ve en önemlisi çocuğun kendi karakterine/yaşına göre bunu ayarlamak. yani ilgili an geldiğinde çaresizlik içinde kalmamak için a ve b planları hazırlamak gerek. bunu yaparken de çocuğun ebeveynini insan üstü görmesine de yol açmamak lazım. çünkü her durum karşısında bir çare üretilemeyebilir. bu durumda çocuğun gözünde kahramanken bir hiçe dönüşmek olası olabilir. ayrıca her konuda insan yeterli olamaz. kendini yetersiz gördüğün konularda davranış geliştirebilmek için başkalarına danışmakta (kitaplar, uzmanlar ve deneyim sahipleri) fayda var.