İlk İzmir’e gittiğimde daha çocuktum 4 yaşındaydım … İzmir’e babaannem ile birlikte halamın yanına gitmiştim … İzmir / Foça ahh ne güzeldi Foça … Benim biricik halamın biricik eşi eniştem ama ben dayı diye hitap etmeyi tercih ediyorum daha samimi geliyo …Dayımın Foçada bir gazinosu vardı akşamları gazinoya gelen ailelerin çocuklarıyla oynardım … sabahlarıda mahallede ki arkadaşlarımla bazen ise kuzenlerimle denize giderdik bana yüzmeyi büyük kuzenim öğretti …Ve halam dünyalar güzeli halam benim dünyam , benim öğretmenim , benim herşeyim biricik tek halam … Bana gaz çıkardığım zaman insanlara “Afedersiniz” söylememi söylemişti ve 4 yaşında bir çocuğun böyle bir şey öğrenmesi ona oyuncak hediye etmek gibiydi … Gazinoda tanımadığım insanların yanına gider bilerek gaz çıkartıp sonrada onlara ” Afedersiniz” demek o zamanlarda benim en büyük eğlencemdi sürekli tekrar ederdim gazinonun çalışanları artık bana gazoz vermez olmuştu … Bir kaç sefer halamada yaptım halamında hoşuna gitti ve kahkaha ile karışık “Ama bilerek yapmamalısın ” dedi … Oturduk ve bana o yaştaki çocuğun bilmesi gereken bütün görgü kurallarını öğretti … O günlerde halam benim bir numaralı adamımdı halama aşıktım …Artık evime dönmüştüm halamdan ayrılmak bana çok büyük bir acı yaşatmıştı günlerce ağlamıştım … Annemler beni böyle görünce ilerki sene beni tekrar yollayacaklarını söylediler … O anda ki sevincim hiç birşey ile değiştirilemez …Artık ben yazları İzmir’e gitmeye başladım … Halam sınıf öğretmeniydi ve bana okumam için sürekli kitaplar getirirdi okumak için can atardım her getirdiği kitabı …2003 Yılında halama Kanser tehşisi koydular … Göğüs kanseri … İlk başlarda halamın iyileşeceğinden adım gibi emindim fakat halam farkında olmasına rağmen doktora gitmediğinden dolayı kanser vücuduna yayılmaya başlamış …2004 Yılında halamı hastaneye yatırdılar … Annem , babam İzmir’e halamın yanına gittiler ben çok ısrar ettim ama beni götürmediler biliyolarlardı çünkü halamı o halde görünce bütün hayatımın sarsılacağını … Annem ve babam İzmirdeyken her gece evde uyurken halamı düşündüm her gece her fırsatta … 29 Şubat günü halamın öldüğü haberini aldık ve ben hayatımda yaşadığım en büyük vurgunu yaşadım kendimi boşlukta hissediyordum benim biriciğim , halam artık yaşamıyordu ben artık İzmir’e gidince bana kitap getirecek bir halam olmayacaktı bu acıyla yaşamak benim için çok zor … Fırsat bulduğum zaman halamın mezarının başına giderim oradaki bütün sessizlik halamın beni anlamasına yeter …Ve şimdi halamın olduğu gibi öğretmen olmak için gerekli ne varsa yapıyorum … Ve bir gün halamla birlikte buluşacağımız günü iple çekiyorum …