İlk İzmir’e gittiğimde daha çocuktum 4 yaşındaydım … İzmir’e babaannem ile birlikte halamın yanına gitmiştim … İzmir / Foça ahh ne güzeldi Foça … Benim biricik halamın biricik eşi eniştem ama ben dayı diye hitap etmeyi tercih ediyorum daha samimi geliyo …Dayımın Foçada bir gazinosu vardı akşamları gazinoya gelen ailelerin çocuklarıyla oynardım … sabahlarıda mahallede ki arkadaşlarımla bazen ise kuzenlerimle denize giderdik bana yüzmeyi büyük kuzenim öğretti …Ve halam dünyalar güzeli halam benim dünyam , benim öğretmenim , benim herşeyim biricik tek halam … Bana gaz çıkardığım zaman insanlara “Afedersiniz” söylememi söylemişti ve 4 yaşında bir çocuğun böyle bir şey öğrenmesi ona oyuncak hediye etmek gibiydi … Gazinoda tanımadığım insanların yanına gider bilerek gaz çıkartıp sonrada onlara ” Afedersiniz” demek o zamanlarda benim en büyük eğlencemdi sürekli tekrar ederdim gazinonun çalışanları artık bana gazoz vermez olmuştu … Bir kaç sefer halamada yaptım halamında hoşuna gitti ve kahkaha ile karışık “Ama bilerek yapmamalısın ” dedi … Oturduk ve bana o yaştaki çocuğun bilmesi gereken bütün görgü kurallarını öğretti … O günlerde halam benim bir numaralı adamımdı halama aşıktım …Artık evime dönmüştüm halamdan ayrılmak bana çok büyük bir acı yaşatmıştı günlerce ağlamıştım … Annemler beni böyle görünce ilerki sene beni tekrar yollayacaklarını söylediler … O anda ki sevincim hiç birşey ile değiştirilemez …Artık ben yazları İzmir’e gitmeye başladım … Halam sınıf öğretmeniydi ve bana okumam için sürekli kitaplar getirirdi okumak için can atardım her getirdiği kitabı …2003 Yılında halama Kanser tehşisi koydular … Göğüs kanseri … İlk başlarda halamın iyileşeceğinden adım gibi emindim fakat halam farkında olmasına rağmen doktora gitmediğinden dolayı kanser vücuduna yayılmaya başlamış …2004 Yılında halamı hastaneye yatırdılar … Annem , babam İzmir’e halamın yanına gittiler ben çok ısrar ettim ama beni götürmediler biliyolarlardı çünkü halamı o halde görünce bütün hayatımın sarsılacağını … Annem ve babam İzmirdeyken her gece evde uyurken halamı düşündüm her gece her fırsatta … 29 Şubat günü halamın öldüğü haberini aldık ve ben hayatımda yaşadığım en büyük vurgunu yaşadım kendimi boşlukta hissediyordum benim biriciğim , halam artık yaşamıyordu ben artık İzmir’e gidince bana kitap getirecek bir halam olmayacaktı bu acıyla yaşamak benim için çok zor … Fırsat bulduğum zaman halamın mezarının başına giderim oradaki bütün sessizlik halamın beni anlamasına yeter …Ve şimdi halamın olduğu gibi öğretmen olmak için gerekli ne varsa yapıyorum … Ve bir gün halamla birlikte buluşacağımız günü iple çekiyorum …
yorumlar
tövbe tövbe.
Allah rahmet eylesin halanıza üzücü bir yazı. Hedefinize kavuşun inşallah
koptum.
Bu bi dışa vurum,yazarın iç dünyasını,yalın ve anlaşılır bir dille ifade edişi var,kaybettiğimiz samimiyet,sevgi,özlem dolu,ben böyle hassas durumlarda nasrettin hocanın sahip olamadıgı ciddiyete davet ediyorum yorumcuları,ayrıca kopulacak bir durumda yookk.
Hedef derken ögretmen olmayı kastetim haberiniz ola
Yanılmadım sizdende bu duyarlılıgı beklerdim.teşk.
Ben teşekkür ederim Kelebek koptu çünkü benim yazdıgımı başka türlü anladı suç onda degil
anladığın üzere, yorumunu yazının son cümlesini baz alarak yaptığını sanmıştım nazocuğum..başka söze hacet de yokkkk !
benim halam da yok dayım da
:)) çok güzeldi
şaplagın etkisindesin:)