insan garip bir mahlukat. ne yapar ne eder kurtarır kendini saçma durumlardan. insanlar “çok“a ayrılır. korkarım çokluktan kaçmak isterim insanlıktan.
ego insanın en büyük düşmanı. yanlış anlama başkalarının değil sadece kendinin de en büyük düşmanı.ego ve ikiz kardeşi hırs…bu ikizlerle tanışan insanlar bir daha kurtulamaz onların elinden. ilk başta herşey çok tatlı gelir sonra yavaş yavaş…et kurtları gibi kemirir içten içten… kocaman yaralar açılır iğrenç kanlı ve irinli…işte o çok’un diğer bir kısmı henüz bu ikizlerle tanışmamış olanlar bu yaraları görür ve tiksinir kaçmak ister ama bırakmaz onları sosyallik denen çok kişilikli kuzenleri…
yorumlar
bi şey anladıysam ne olayım
bişey anladıysam arap olayım.
Bu akraba ilişkileri hep karışıkdır zaten:)
Sosyal olmak zorundadır insanoğlu, dolayısı ile o kuzenlerine katlanmak zorundadır. Şunu yapabilir ama sosyalleşerek; ego ve hırs denilen o ikiz kuzenleri kendine düşman etmeyecek, düşman potansiyelini yok edecek, arada bir çay kahve içilip fazla derin konularda dertleşilmeyen sadece arkadaş dediğimiz insanlar gibi suyuna gidilecek…Ama burun kıvırıp, düşman edip, kibirlenip siz beni mahvedebilirsiniz çıkın hayatımdan denmeyecek, zira dediğim gibi düşman edilen, kapı dışarı edilen her zaman daha hain bir şekilde geri döner, sizi vurur
ego
İnsanlar, yaradılış bazında “çok”a ayrılmamışlardır. Yüce Rabbim, özürlülerimiz dahil hepimizi bir kılmış. “İnsanoğlu” adı altında ona kulluk vazifemizi yapmamızı istemiş. Zaman ahire yaklaştıkça insanoğlu sapıtmış ve kendi nesline “çok”lu seçenekleri yakıştırmış. “Bu insan garip dediğimiz” her bireye garip demeden önce doğruları bildirmeye çalışsaydık; “her koyun kendi bacağından asılır” yanlışını tekrarlamazdık!