Gözlerimizi açtık biz bu şehirde. Aradan yıllar geçsede değişmeyenleri ile yuva oldu bize. Onca yıl o tozlu, çamurlu yollarda ne anılar geçirdik hep birlikte. Zamanla tek tek ayrıldık birbirimizden, bu şehirden. Yeni yeni insanlar geldi, yeni anılar yaşandı. Değişmeyenleri de hep aynı yerinde: sürekli kavga, sürekli çatışma, Yalanlar ve hileler. Arada ufak mutluluklar ve pislikler. Herşey içimizde herşey bizimle. Kime baksam kime dokunsam kirliydi bu şehirde. Her yeni gelen zamanla kirleniyordu. Ve her giden ardından pisliğini de götürüyor. Ayna yoktu bu şehirde kimse bilmezdi kendi pisliğini, ben bile. Günah yoktu bu şehirde haram yoktu. Zaman zaman günah diyenler de olmuyor değildi ama ne dinleyen vardı bu şehirde nede uygulayan herşey mübah herşey doğal. Hayvanlar bile kaçtı bu şehirden iğrendi bizlerden, Anlamadık anlayamadık. Kokusu miden bulandıran sularında pislikler dolaşan yollarında her türlü iğrençliği ile öyle bir şehirdi bizi alan bize yuva olan. Bir zamanlar çok güzelmiş aslında herşey çok daha farklıymış buralarda ama ne gören kalmış o zamanları nede pek fazla bilen. İşte benim de sıram geldi arabam ufukta göründü bende gidiyorum bu yuvadan artık diğerleri gibi her sırası gelen gibi. Elveda diyorum sana Ey dünya şehri herşeyini yaşadım herşeyini tattım. İşte arabam da geldi bırakıyorum herşeyi hemen buracıkta.