Geçen hafta bir sinema workshop’una katıldım. Üstelik beni oraya zorla gönderdiler. Burda iki yeni şey öğrendim. Birincisi yönetmenliğin çok zevkli bir meslek olduğu, ikincisi ise hiç bir şeyi görmeden ona önyargılı yaklaşmamam gerektiği. Çünkü ben bu workshop’ta hayatımdan bir daha kopartamayacağım bir hobi kazandım, hatta belki ilerdeki mesleğim bile olabilir. Şu an internette bile kısa film yarışmalarını takip edip, onlardan birine katılmayı düşünüyorum. Katılmayı düşünüyorumda boşa düşünüyorum. Çünkü elimde kamera yok. Babamı ikna etmeye çalışıyorum. Ama biraz zor gibi, çünkü ona son dönemde çok şey aldırdım. Hayatımda belkide en çok istediğim şey bu, ama ona bunu nasıl anlatıcam. Belkide yaşamamın anlamı. belkide inanmayacaksınız ama yazarken gözlerim doldu. Bir çocuğun umutsuzca hayali gibi. Fazla dramatize ettiğimide düşünebilirsiniz. İnanınki bu yazdıklarım kalbimden gelenler. Nereden nereye geldik. Workshop’tan başladık ve geldik hayatın anlamına. Hepinizin umutsuzca umutlarının gerçekleşmesini diliyorum.
