Bir avare çocuk ağlıyordu sabahın kör karanlığında, Caddelerde robotlar işe gidiyorlardı.Ne işi vardı o avare çocuğunRobotların arasında…….Eskilerden kalan kokular zihnini açıyorduO kokular ki hiç değişmez miydi zamanla!Bir çocuk ağlıyordu sessizce yatağındaÇığlık atmak için fırladı sokaklara,Yapamadı istediğini robotların arasında!İçinde ki sıkıntılar rahat bırakmıyorlardı onu.Ve o yine de yaşama sevinciyleHıçkırıklar atıyordu rüyalarında ki kadınla.O avare çocuğun yapacakları nelerdi,Neler istiyordu bu hayattanYada hayat ona neler hazırlamıştı?Bilinmez bir gelecek…Özeniyordu ”Beat” leri.Rahat bırakmıyorlardı onu robotlarSıkışmıştı köşeye,sinmişti iyiceVe artık hayalleri çöp kutusundaÇarçur edilmiş yılları sıkıyordu içini.Bir avare çocuk vardı şimdiSessizce bakıyordu duvarlaraOdasından çıkmadan yaşayabilmek içinKapısına kilit arıyordu artık.Hiç kimsenin bilmediği bir şeyler biliyorduAnlatmak çok zordu tüm bildikleriniAnlatmamak için imha etti hepsini.Ve bir çocuk vardı gerektiği kadar boştuYaşamak için,tutunmak içinBoş olmak gerekiyordu!Bir çocuk ağlıyordu yorganın altındaO avare çocuk boş hayaller peşindeSanmayın sizin ki gibi zenginlik peşindeNe kariyer ne mal mülk onun umurunda!Avare çocuk kendisinin peşindeİstediği gibi durup yaşamak istiyor.Bomboş bir hayalle bir kadını düşlüyorO kadın ki çok uzak,imkansızdı artık.Ama kadın düşleyenlere anlarlar ki o çocuğuHiç çıkmaz akıldan o “tek kadın”lar.Tek bir kadın vardır her çocuğun aklındaToprağa girmeden çıkmazlar akıllardan.Şimdi artık avare çocukKoşuyordu durmadanBilmediği yada bilmek istemediği bir yereVe artık avare çocuk büyüyüp yok olmuştu.Yaşlı bir çocuktu artık geçmişiyle yaşayanBolca pişmanlık,bolca kırgınlık hikayesiO avare çocuğu yok etmeye yetmişti!
