Bir avare çocuk ağlıyordu sabahın kör karanlığında, Caddelerde robotlar işe gidiyorlardı.
Ne işi vardı o avare çocuğun
Robotların arasında…….
Eskilerden kalan kokular zihnini açıyordu
O kokular ki hiç değişmez miydi zamanla!
Bir çocuk ağlıyordu sessizce yatağında
Çığlık atmak için fırladı sokaklara,
Yapamadı istediğini robotların arasında!
İçinde ki sıkıntılar rahat bırakmıyorlardı onu.
Ve o yine de yaşama sevinciyle
Hıçkırıklar atıyordu rüyalarında ki kadınla.
O avare çocuğun yapacakları nelerdi,
Neler istiyordu bu hayattan
Yada hayat ona neler hazırlamıştı?
Bilinmez bir gelecek…
Özeniyordu ”Beat” leri.
Rahat bırakmıyorlardı onu robotlar
Sıkışmıştı köşeye,sinmişti iyice
Ve artık hayalleri çöp kutusunda
Çarçur edilmiş yılları sıkıyordu içini.
Bir avare çocuk vardı şimdi
Sessizce bakıyordu duvarlara
Odasından çıkmadan yaşayabilmek için
Kapısına kilit arıyordu artık.
Hiç kimsenin bilmediği bir şeyler biliyordu
Anlatmak çok zordu tüm bildiklerini
Anlatmamak için imha etti hepsini.
Ve bir çocuk vardı gerektiği kadar boştu
Yaşamak için,tutunmak için
Boş olmak gerekiyordu!
Bir çocuk ağlıyordu yorganın altında
O avare çocuk boş hayaller peşinde
Sanmayın sizin ki gibi zenginlik peşinde
Ne kariyer ne mal mülk onun umurunda!
Avare çocuk kendisinin peşinde
İstediği gibi durup yaşamak istiyor.
Bomboş bir hayalle bir kadını düşlüyor
O kadın ki çok uzak,imkansızdı artık.
Ama kadın düşleyenlere anlarlar ki o çocuğu
Hiç çıkmaz akıldan o “tek kadın”lar.
Tek bir kadın vardır her çocuğun aklında
Toprağa girmeden çıkmazlar akıllardan.
Şimdi artık avare çocuk
Koşuyordu durmadan
Bilmediği yada bilmek istemediği bir yere
Ve artık avare çocuk büyüyüp yok olmuştu.
Yaşlı bir çocuktu artık geçmişiyle yaşayan
Bolca pişmanlık,bolca kırgınlık hikayesi
O avare çocuğu yok etmeye yetmişti!
