Şiirler yazıyorum günlük, bir tek benim sevdiğim. Hayaller kurar oldum; başrol oyuncusu yanımda otururken, ona, “keşke gerçek olsaydı” diyemediğim. Elleri çok güzel; tutabilsem de, sıkıca kavrayıp, “hiç bırakmayacağım” diyemediğim.Günlük; ben aşık oldum. Hem de yeni değil. İki senedir aşığım aynı kıza. Günlük; ben, arkadaşıma aşık oldum! Sürekli, yan yana, göz gözeyiz, ama onun gözleri benimkiler gibi bakmıyor be günlük. Farkında bile olmadan, bana büyük acılar çektiriyor.Çoğu arkadaşım, durumdan haberdar. “Söyle, rahatlarsın” diyorlar, günlük. Sırf benim içimde kalmayacak diye, o çok güvendiği arkadaşının, kendisine hep yalan söylediğini, nasıl anlatırım ona? “Neden”, diye sormaz mı bana; “Neden, daha önce söylemedin”. Ne cevap verebilirim ki? “Senin beni sevmediğini düşündüm” desem; “peki, niye şimdi”…Geçenlerde bana fal bakmıştı. “aşkın yakınında”, “zaman vermelisin” ve “adı beş harfli” dedi bana. O anda oluşan ironinin paniğine kapılmamak ne kadar zordu, biliyor musun? Onun seni sadece arkadaşı bildiğini ve daha fazlasının olamayacağını bile bile, onun yüzüne, “seni seviyorum” diye haykırmamanın; haykıramamanın sancısını? Bilemezsin; yazılar aşık olmaz ki…O, neşeli ve konuşkan Ege yok şimdi. Annem bile artık ondan bahsetmeyi kesmem için uyarmaya başladı. Her konu, dönüp dolaşıp ona bağlanıyor. Evet; bana, her şey, onu hatırlatıyor.
