bildirgec.org

Benliğimi sarmış, asıl zahmet yokluğun
Yüreğimdeki yokluğun azaptır, azap
Yüreğini ak pak etmek zahmet değil,
Ahu zar geçen yıllarına inat,
Hemhal olmuş yüreğine sevap
Aşkım secde eder Nur’una
Senin için döktüğüm gözyaşımdan seç beni
Sana ağlayamadığım günlerime
Ağlarım şimdi…
Sen mi benim yanımdasın
Yoksa ben mi senin yanındayım?
Benim yokluğum sana zarar etmez
Senin yokluğun paralar beni…

Gözümden taşıp, kirpiğime tırmandın
Ucuna geldin düşeceksin diye avucumu açtım
Avucumda kayıp parmaklarımın arasından süzüldün
Hemen öteki avucumla yardıma geldim
Tutamadım, tutamadım seni Anne!…
Gözümden, ellerimden kayışını, gidişini
İzledim hem gözüm hem yüreğimle
Ellerimi bırakmana hazır değildim
Hiç hazır olmazdım da…
Soğuk bedenine sarılmak bile
Öyle ısıttı ki beni
Ama ya gidişin Anne!…

Antalya ve çevre ilçelerindeki yangın olayı hepimizi derinden üzdü. Neden mi?Çünkü Türkiye’nin ormanları her dakika azalıyor. Bu oksijenimizin de sürekli azalması anlamına geliyor şüphesiz.Yanan sadece ormanlardeğil , geleceğimizde yanıyor aslında.
Biraz daha fazla dikkat ve eğitimle ormanlarımızı daha etkin korumalıyız.Ancak sabotaj düzenleyerek ormanlarımızı yakan ( pkk vb..) örgüt veya kişilerin insanlıkla alakası olamayacağı için bunları önlemek maalesef çok zor. Kötü niyetli insanların elleri yansın bence ormanımızı yakarken…
En son yangın gerçekten yürek dağlayıcı türden…Hep beraber bunlara tepki olarak çok daha uyanık olmalıyız.Örneğin; hükümet yetkilileri daha çok orman bekçisi , daha çok yangın söndürme uçağı ve daha yaygın olarak yangın uyarı sistemleri kullanarak yangınla en etkin yollarla mücadele etmeli. Vatandaş olarak bizlerede çok büyük sorumluluk düşmektedir.Piknik alanlarından dönerken çok detaylı bir temizlik yaparak yangına neden olabilecek hiçbir unsur bırakılmamalı.Çocuklarımız okullarda eğitici skeç ve tiyatro oyunları ile orman bilincini iyice özümsemeli.
Kısaca ormanlarımıza sahip çıkalım yoksa çok yakın zamanda zehir solumaya başlarız..

Gönlümde bir gamım var
Beyhude sözlerle avunmam artık
Kapattım kapanabilecek ne varsa
Kapı, pencere, yürek
Rüzgâra hasret
Yaşarken ölmek ne demek
Bir ışık süzmesini görene kadar
Karanlıkta gözünü açmaya çalışma
Korkularınla yüzleş
Biçare teslimsin işte
Acılarına sarılarak düşmeden yürü
Sitem değil bu, isyan hiç değil
Halimi arz etmek…

Çek elini yürekten.
Dün daha dün,
Çıkarmış salyalı dilini Sürüyordun
postahaneden atacağın mektubun puluna,
Yürek muhabbeti kıro muhabbeti diye diye.

Bir yumruk büyüklüğünde ise,
Yurdum insanında yürek.
Zizil parmak büyüklüğünde sende hala.
Tutamadınsa sol elinle,
Sağ elinle bakma daha.

Acıyorum sana,
Varlığını ispatlamadan daha,
Sormaya başalmışsın sağa sola,
Hangisi büyük söyle ağa.

Sorsaydın önce köşedeki manava,
Bağırmazdı ilk kez kulağının dibinde sana.
Hıyarı yürek sanan budala.
Hayatında ilk kez hak vermeyi öğrenmiş isen kapıcıya,
Bir tepside gönderecek,
Bütün hıyarları sana.

…
Benim görevim yüzünüzdeki hüzün kırıklarını toplamak; size zulmedenin ardından akıttığınız o gözyaşlarına pansuman olmak… Mutluluğum, uykularınızdaki derin huzuru izlerken yüzüme çarpan soluğunuzu hissettiğime şükredip çocuk gibi sevinmek…

Doğal olarak gelişen bütün anormalliklere, hayatın ceplerime biriktirdiği taşlar gibi yavaşça alışmak… Benim yanılgım, Kuantum yasaları gereği aslında size hiç dokunmadan, dokunabildiğimi sanmak! Aldanmış eriklere gelecek yıl aynı hatayı yapmamalarını öğütleyip, her bir sonraki yıl onlarla beraber aynı kaderi paylaşmak… Yapmaktan bir türlü vazgeçemediğim, gözbebeğinizin bir refleksi ile bakışlarınıza biriken ipuçlarını okumak… Sizinle bütün acıları denemek ve işin adı güvensizlik olduğunda, ruhumun sizinkinden hiçbir farkı olmadığını size birgün anlatabilmeyi hayal etmek… Üşenmeden, bütün düşen elmalarınızı toplamak birer birer… Hepsi çürük değil elbet…

bütün ayrılıklar ağlatır…

seninle mutlu bir hayat kuracaktım
seni hep benim olacaktın
gün gelipde senin için ağlayacakmıydım
belki gelirsin diye yollaramı bakacaktım

hayallerimiz vardı köy düğünü yapacaktık
cocuğumuz olunca en güzel ismi koyacaktık
gün gelip biz ayrılacakmıydık
biri birimizi görünce başka tarafa mı bakacaktık

beyaz gelinliğinle şehir turu atacaktık
herkesi kıskandıracaktık
herşeye inat biz olacaktık
nerden bilirdik gün gelip hasret kalcaktık

Herkes heyecan içinde bekleşiyordu. Genç yürekler coşku dolu, biraz da ürkek… Listeler asılmış dediler,kapılara yürdü herkes.Onlarca genç yürek; heyecanlı, meraklı , ürkek… Yarınları hazırlamaya başlayacak olan öğretmenler. Görev yapacak köy okullarını öğrenmek içindi heyecanları..Okullarını öğrenenler, haritaların başındaydı hemen. Yakın mı ? Uzak mı? Yolu var mı? Sorulara yanıt aranıyordu. Oradaki bir yetkili eğitimci (!) açıklamalar yapıyordu. O’na , senin işin zor be öğretmenim dedi…Genç yüreği burkuldu ama, yine de ters bir bakışla savuşturdu yetkiliyi. Gidecek, çalışacaktı hangi şartlarda olursa olsun.

Şaşırdı, duyduğuna inanamadı.Yorgun muydu,hayal mi görüyordu,rüyada mıydı yoKSA…İnşaattan kaval sesi geliyordu…On ikisindeydi daha.Babası pazardan getir-
mişti.Yepyeni,gıcır gıcır. Ne güzel parlıyordu cilası.Soktu kavalı beline,ağılın kapısını açtı. Çoban sopasıyla hafif hafif sırtlarına dokunarak saydı çıkan keçileri.Akşam döndüğünde de sayacaktı aynı.Yoksa bilemezdi eksikleri,yitikleri.

Yıllar sonra bir gün rastlarsan bana
Bakma ağaran saçlarıma ufukta, renk
değiştiren gözlerime ve yıllar sonra bir gün
rastlarsam sana, evinin balkonun da yanın da bebeğine
bak yavrum feleğin lanet ettiği insanlardan biri de bu de
serseriy di de ayyaş tı de ama sakın ha ! sevme di deme…!
Oda senin gibi tüm sevenlerden nefret etmesin.İstikbalim için attığım altıncı adımı beşinci adımdan gelecek kuvvete ve kudrete lanet olsun. Paramıdır insanların miktarı ve nazarı, her yerde kurulmuş bir orospu pazarı, biz de olduk bu alemin okur ve yazarı ….
Sosyete kim biz kim BeLALIM…