– Birazdan tanışacaksınız…
Kalbim çarpıyor. Kalbim kulaklarımdan dışarı çıkmaya çalışıyor. İçimden çıkıp her şeyi yukardan izliyorum. Bir başkası gibi. Evet en iyisi bu. Dışardan sakince izlemek. Tıpkı bir seyirci gibi.
Aklımın dudakları öyle kurumuş ki düşünceler çatlaklara takılıp çıkmıyor. Uğultu.
Avuçlarım terliyor. Uyuşuyor. Felç oluyorum galiba.
Kalbimin ayarı yok artık,
sevebildiğimce seveceğim seni,
yüreğimi kesip öldürmeme az kala,
kafam karışmış, içim bulanmış
kalbim dağınıkkken,
bozdun tüm cinayet planlarımı.
Her sabah küsüp, her sabah barışmak,
hep vazgeçmek isteyip,
her seferinde daha da yaklaşmak,
seni yaşamanın tadına varmak.
Yüreğimi ortadan kaldırmamama sebep.
Artık çözdüm umutlarıma taktırdığım ipleri,
ne zamandır çiğnemiştim üstlerini
bomboş ve bombok olan kafam
alabildiğine dolu artık.
Artık kalbimin sesini kısmıyorum,
gözlerim de alabildiğine açık.
gece oldugu zaman, ayda yok yıldız da,
sadece sen varsın bundan sonra.
gözlerimi açmaktan korktugum anlar bitti
bildiğimi okuyorum şimdi.
Bildiğim gibi seviyorum.
Hayatım paramparçayken
parçaları yapıştırdım.Sadece iki büyük parça var şimdi.
sen ve ben dememi bekleme.
Senden önce ve senden sonra.
Bugün aşık oldum.
Hemde akıl almaz bir hızla,
gecelerin sıkıcılıgından uyuyamazken,
sabaha az kala yine ayaktayım.
Bu kez heyecandan uykuya hasretim.
Korkularımı çöpe attım.
Sol tarafımda bir yerlerim kaşınıyor,
aşk bu biliyorum.
Ve bu aşk bana
pişmanlık ve acı olarak geri dönecek,
ama heryerim yanıyor yine de
zamanlı,zamansız
Aşık oldum bugün,
kimbilir kaçıncı kez,
anlamadıgım şeyleri,
anlıyormuş gibi yapacagım.
Yalandan gülümseyip,
kafa sallayacagım.
Aşığım,
artık dogrulardan uzagım.
Bir süre sonra,
ölenle ölmüş,
kalanla kalmış olacagım.
Artık birşeyim var,
ama neyim bilmiyorum.
Belki herşeyim,
belki hiçbirşeyim.
Hayat sanki ölümlü değilmiş gibi yaşanıyor.
Depremler oluyor,merkez üssü yürekler,
güvenilen dağlar hep hasarlı.
Herşey yerle bir, herkes ölü yaralı.
Gurur, ümit, güven ise enkaz altında.
Enkazlar kaldırılmaya başladıkça,
bu kez köpekler saldırıyor.
Herkes köpek,irili ufaklı boylarda,
birbirine havlıyor.
Kalabalık içinde ısırılacak birileri hep var nasılsa.
Herkes birbirini ısırıyor, salyalarını akıta akıta,
koparılan parçalar,
artık can yakmıyor. Kan bile akmıyor.
Giderken sakla yüreğini,
pamuk ellerinin içinde sakla;
hiç bir şey olmasın;
kırılmasın, dökülüp incilmesin diye sakla..
Uzat o üşümüş pamuk ellerini,içinde yüreğin olan ellerini,
dokunmasın kimse,
zamana inat sende dokunma bırak öylece..
zaman ne çabuk geçiyor değil mi, her gün bir başka yaprak düşüyor,
kaderimizden günler eksilirken, biz hala geçmişi düşünüyoruz..
Şimdi elimde gökyüzü,
kayıp giden yıldızları saymama gerek yok ki,
yitirdiğim bir şey warsa o da şuurum,
gerisi önemli mi ki..
pamuk gibi avucunda ismim,
güneş kadar sıcak bilirim hala,
güz kadar serinim ama sen beni yinede bırakma..
sakla yüreğini, o pamuk ellerinde..
pamuktan ellerinde..
Şehire ilk kar düştü, her taraf beyaza büründü. Bir de benim yüreğim vardı, o hep bembeyazdı. Her tarafı kar kaplı idi, görünmez bilinmezdi. Bunu sen bile bilmezdin. Kaç kere kar yağıp eridi, hiç hissetin mi? Yok yok sen bunu da görmedin..şimdi yüreğim kış, içimde bir ocak bile yok ki, Aslında Ay ocak, yürekte ocak’a ne gerek var. Çıkıp gittiğin bu kapıda, yürüdüğün o yolda hep ayak izin kaldı o bembeyaz karlarda. Ardından düştüm yollara, takip ettiğim adımlarda ulaşamadım sana. Ne acı bunları yazmak sana, anlatmak içimdeki duyguları, ezilmiş yanlarımı, zaaflarımı göstermek sana. Ama yapamadım, bunları da oku diye sana yazdım. Yarattıgın kardan adamı gör diye ısrarla yazdım. Şimdi elimde bir tutam sevgi, maziden kalma sanki. Ne olacak peki şimdi, kim tamamlayacak bu resmi.. şimdi bana bir şapka lazım, bir de palto, palto olmasa da olur kömürden yapılan dört beş tane düğme, elime bir tane de çalıdan süperge, eksik kalmsın o soguk surata gülümseme, biraz daha üste ince bir burun, bana bunları bulun. Zaten yitirilen yitirilmiş, yürek erirken kardan adam erimiş çok mu?
…
Sana bunca hüzünden, yürek talanından geriye kalanları toplayıp getiriyorum. Var mı yüzün? Yüreğim hala sevinçleri taşımaya hazır da bir kırağı korkusu basar durur; ensesini yalar geçer, ara sıra. Kapılara köpek olmak da yürek ister, a canım! Fakat zordur engelli bir kışa hazırlık yaparken o kapının açılmasını beklemek; yürek ısınmasıdır aslolan, zira vücut alışır dışarının soğuğuna. Ama en çok yüreği ısırır o soğuk!
Senin şefkatsizliğinin soğuğu!
sende(l)erken geldin bana,
toplamıştım tası ve tarağı da.
ortalık kızılca kıyamet daha,
eylen,
yol açmalıyım bu hengamede sana.
solum g/ezgin,
solum heba.
gücün son zerresi ne demektir bilirim.. yaşamak dediğin yolculukta geçtiğim yollarda ardıma bakmam, çünkü gölgemden asla korkmam..
bildiğimi unutmam, acımı dillendirmem, kırgınlıklarım var elbet ama kine yer yoktur gönlümde.. eğer elini tuttuysam asla bırakmam.. eğer sevdiysem dilimde olmaz hiç hislerim, yüreğimi veririm, gerekirse canımı, kanımı hatta yeri gelirse son nefesimi sevdiceğimin uğruna, sevmek uğrunda…
düşler kurduğum doğru, hayallerimin olduğu da ama hala yaşıyorum. çabalarım var, gayretim… gözlerimden yaş akmadı nice senelerdir vicdansızlığımın eseri değil şefkatimi kötülerin kötülüğü karşısında hala yitirmemiş olduğumdan, bir de yaşanmışlıkların hediyesi gönüldeki o derin yaralardandır, nicedir öylece gözlerimde donakalmış yanaklarımdan aşağıya dökülemeyen göz yaşlarımın, ağlayamamamın sebebi…
üzerine akan gözyaşları sabrını tüketiyor
vuslatı kaf dağının ardında görüyor
Çekemiyorsan bu nazı
seni terk etmiş yalnızlık
ötesini çekemiyorsan
yârin hayali dağlıyorsa özünü
sevdaya cesaret edip
hicrana dayanamıyorsan
visali dahi hayal edemiyorsan
kop bağrımdan
sevda meydanında
yalnızlık heykelinin
koynuna sığın
taş kesil kalbim!
