Bahçesine ilk adımını attığında, ormanın kuytuluklarındaki bu güzel okul, onu bir hayli ürkütmüştü..
Yatılı kısmına eşyalarını babası getirmişti..Onu başlarından mı atmışlardı, yoksa iyi eğitim almasını istedikleri için mi, terketmişlerdi..Yıllar geçse de cevabını bulmakta zorlandığı sorulardan sadece bir tanesiysi..
-Zeynep, benim akıllı kızım, böylesi daha iyi olacak..Annenle aramızdaki sorunların senin okul hayatını etkilemesini istemiyorum..Sadece çalışmalısın, seni hep izleyeceğim..
Onu ilk gördüğümde, cennetten düşmüş bir melek sandım; sapsarı saçları, yemyeşil gözleri ile insanı büyülüyordu. Çevresine bakıyordu tanımak istercesine. Bir an gözgöze gelir gibi olduk sanki, melek olduğuna iyiden iyiye inanmaya başlayacaktım.
Oysa dünyada melek olmadığını, onun da bizim gibi bir insan olduğunu anlayacak kadar zeki olduğumu düşünürdüm hep.
Daha 17 yaşımın baharına çeyrek vardı ve bir karış havada aklımla insanları incelemek gibi bir gaflette bulunuyordum. Üstelik yatılıydım da!…
Okulun kantininde gördüğüm zaman tam bana uygun olduğunu düşünecektim ki; düşüncemin orta yerine düştü “Coğrafyacı”. Mealen derslere girmemiz gerektiğinden, hafifçe “eşek”liğimizden dem vuruyordu sözleri. Kös kös girdik derse tabii.
Bir iki belletici öğretmenimizden bahsettik. Şimdi arkadaşlarla devam edelim. Bazı arkadaşlarınızı hatırlarken, komik yönleri gelir aklınıza,bazılarının size ettiği eziyetler, bazılarına ise sizin ettiğiniz eziyetler gelir aklınıza. Bazan da birlikte yaptığınız yaramazlıklar gelir aklınıza.
Bunları söyledim diye sadist ya da mazohist olduğum sanılmasın. Sadece yaşadıklarımı yazmaktayım. Daha doğrusu yaşadıklarımdan aklımda kalanları, gönül süzgecinden geçirip öyle yazmalıyım diye düşünüyorum.
Efendim gelelim konumuza; hani bazı anlar vardır, insan o anın içinde iken ayrı bir heyrete düşer, o an geçtikten (anı zaman içinde olgunlaşıp belirli bir tat kazandıktan ) sonra, zaman zaman hatırlayıp ” Ne günlerdi!” nidası çeker ya, işte öyle birşey bu.
Şimdi ikinciye başlıyoruz. Onu anlatmak biraz daha zor. Çünkü her hareketini, her yaptığını anlatmalıyım ki; onu biraz olsun anlatabilmeliyim.
İlk geldiği zaman pek dikkatimizi çekmemişti aslında. Ortalama biri gibi görünüyordu. boyu ne kısa ne uzundu. Esmer, siyah saçlı, eli yüzü düzgün biriydi. Her yerde karşınıza çıkabilecek ve hiç dikkatinizi çekmeyebilecek biriydi.
Ama zamanla onun her hareketinin hesaplı, yaptığı her şeyin zamanlı olduğunu gördük. Dakika şaşmayan biriydi. Her şeyin yerinde ve zamanında yapılmasınıa çok önem verirdi.
Adam göreve geldiğinde biz oradaydık, hepimizi toplayıp bir konuşma yaptı. Biz öğrenciler olarak, söz dinlersek herşeyin iyi olacağını, ama eğer dinlemezsek o zaman değişik durumların oluşacağını söyleyip, gözdağını daha ilk anda vermiş olduğunu hissettirdi.
Dediklerini de yapmaya başladı zamanla, ne zaman bizlerden biri söz dinlemezse, onun kulaklarını çekiyordu kendi yöntemlerince. ama değişen tek şey bu değildi.
O gelmeden önce okulda çıkan yemeklerin niteliği ağırlıklı olarak “meyhane pilavı” ve “patlıcanlı” yemeklerdi. Çok sevmezdik ama yemezsek aç kalacağımızı bilecek kadar da uyanıktık. Ama her ne hikmetse, onun geldiği günden itibaren patlıcan eski değerini yitirmeye başladı, patlıcan borsası da kapandı tabii. Pabucu dama atılan tek sebze değildi patlıcan, patates de aynı akıbete uğradı zamanla.
Yüksek Öğrenim Kredi ve Yurtlar Kurumuna (YURTKUR) bağlı yurtlarda barınmak isteyen öğrencilerin başvuru sonuçları açıklandı.
Sonucunuzu öğrenmek için tıklayınız.
