Peruda gerçekleşen şaşırtıcı bir olay.
Kaynağına şu siteden ulaştığım ve sonra araştırdığım bir konu.
Dünyanın en genç annesi tam 5 yaşında hamile kalmış.
Bu kötü unvana sahip olan küçük kız çocuğu
5 yaşına geldiğinde 7,5 aylık hamileymiş.
Line Medina adlı bu kişi 27 Eylül 1933 yılındaPeruda Dünyaya gelmiş.
5 yaşında karnının anrmal bir şekilde giderek şişmesi üzerine ailesi karnında büyük bir tümör olduğunu düşünüp hastaneye gitmişler.
http://www.leyditurk.com/haber.php?haber_id=158629
http://siirimsilerle.blogcu.com/
http://siirimsilerle.blogcu.com/
Yalnız geçen zamanlarımın birer intikamı gibi bu saatler. Acımasız ve keskin. Olduramadığım her isteğimin, insafsızca yargısı. Kusursuz bir başkaldırış sonrası dayanılmaz acıların başlangıcı. Her bir kırbacın acısına bir sonrakinin hızı ekleniyor. Vücuduma değmeden tenimin sızlamalarını hissediyorum. Acı ama gerçek olan, içimdeki sessiz çığlıkların ruhumdaki yankılarını duyabiliyorum. Kararsız, güçlü ve içler acısı…
Gözlerimde biriken yaşlarımın sıcaklığı içime attığım sevgilerimi besliyor. Öldürmüyor, tam aksine güçlendiriyor. Kanayan yaralarımın o güçlü tırmanışı durmak bilmiyor sanki. Hissettiklerim, daha önce yaşanmamış bir hayat misali. Her bir yara, ölüme götürürcesine karşımda sırıtırken, daha sonra yaşayacaklarımın reklamını yapıyor.
Dayanılmaz acıların, kusursuz afişi…
http://www.realage.com.tr/RealAge.Web/
http://www.realage.com.tr/RealAge.Web/images/test.jpg
http://www.magazinkeyfi.com/yazihv.asp?id=115039&title=&sub=son%20haberler
hani bazı çocuklar olurdu biz küçükken. sadizm eğilimine sahipti bu çocuklar. kedilerin kuyruklarına teneke bağlamaktan, köpeklerin üzerine benzin döküp yakmaktan hoşlanırlardı.
onlardan köşe bucak, ölümden kaçar gibi kaçardık. ama ne kadar kaçarsak kaçalım onlardan, eninde sonunda bizi bulur, hayatı burnumuzdan getirirlerdi.
bir şekilde evimize kadar girmeyi başarır, oynamaya kıyamadığımız oyuncaklarımızı ele geçirir ve onları dikildiklerine pişman ederlerdi.
bize düşen bu katliama seyirci kalmaktı çünkü bilirdik ki itiraz etsek oyuncaklar yerine bizim kolumuzu bacağımızı kırardı o çocuklar. dişimizi sıkar, gözlerimizi kapar ve içimizden 10’a kadar usul usul sayardık. 1, 2, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 9.1, 9.2, 9.3…zaman bir türlü geçmek bilmezdi.
arada bir gözlerimizi açar, açtığımız gibi kapatırdık gördüğümüz manzara karşısında. dilimiz dolanır, kaça kadar saydığımızı unutur, baştan başlardık saymaya.
sonra geldikleri gibi gürültülü bir şekilde giderdi o çocuklar evlerine. yüzlerinde o bilindik katil sırıtışı olurdu.
onlar gider gitmez oyuncaklarımızın başına geçer ve savaştan yeni çıkmış, harap olmuş ve bitap düşmüş oyuncaklarımıza bakar ağlardık. dikilebilir olanları hemen anne hastanesine kaldırırdık ama bazıları için artık çok geçti…
işte biz yas tutmayı böyle öğrendik.
http://www.extrahaber.com/news_detail.asp?id=14402
