Biz insanoğlu gerçekten ne kadar da yalnızız.Sokaklar insan kaynıyor.Sanki herkes hep birilerini arıyor.(umutlu ya da umutsuzca)Herkes birbirinin gözünün içine bakıyor.Kimi taciz ediyor, kimi göz süzüyor,kimi gidip birileriyle dalaşıyor.Sonra evimize dönüyoruz.Dört duvar..Ama insan yine arayışta.Saldırıyoruz internete.Yüzlerce site var,arkadaşlık,dostluk vaat eden..Resimler yüklüyoruz,karizma isimlerle kendimizi anlatıyoruz.Bazılarımız kendini gizemli tutuyor.Blog sayfalarına yazılar yazıyoruz,kendimizi,yaşantımızı,hikayelerimizi anlatıyoruz.Etrafımıza diyoruz ki ‘bak filanca siteye yazı yazdım,gir oku,kendinden birşeyler bulacaksın!'(Gerçekten kendinden birşeyler bulacağından mı?Hayır,takip edildiğini hissetmek için)Birileri bizi takdir etsin diye.Hep biri ve ya birileri bizimle ilgilensin diye. Kendimizi ifade etmek ihtiyacı içindeyiz,insanız.Bunu lütfen hep sevgili,aşk moduna sokmayın.Özümüzde aslında ilgi arıyoruz hep.’Yalnızım,mutluyum’ yalanını söylüyoruz. Bu bir kadının ‘ben evlenmek istemiyorum,evlenmek te neymiş?’ yalanına çok benziyor.(Yedim bende!Her kadın evlenmek ister,çünkü özünde çocuk doğurma isteği yatıyor,reddedişler gerçeği değiştirmez!)Sonuç olarak ne kadar az geliyor bize herşey,yettiremiyoruz,YETMİYOR!Bizbirimizle büyüyor,kaynaşıyor,aldatıyor,yalan söylüyor,itiraf ediyoruz.Bu da aslında belki de bazılarınızın kabul etmek istemeyeceği ama kendi kendime inandığım itirafımdır:Takdir edilmek istiyoruz ki,daha az yalnız hissedelim.
