Soğumuş çay ağzımdaİçimi ısıtamaz artık,Kimin ihtiyacı var ki buna?Hayatım, şehrim İstanbul’um içimdeykenDurmaksızın gözbebeklerimden ruhuma akarken.İnsanlar önümden geçerHiçbir görmez beni,Denize atılan oltalarGirer, boş çıkarBir daha yine boşGelmez, gelemez!İstanbul’un kalbiniKaranlık, pis suların altından,Çıkaramayacak, çalamayacaksın!Sallama oltayı daha fazla,İnat etme!Yemle kaplı yalancı iğnenizin ucuna gelmezN’olur daha fazla acı çektirmeSen de gel yanımaYüreğinle bekleO gelir bulur seniDert etme!
