…
Üzerine uzandığım tek kişilik yatağın yanında, bir beşikte usulca sallanıyordu. Beşiğin çıkarttığı gıcırtı beni rahatsız etmiyordu bile… Sadece Tanrı’nın mucizesine kilitlenmiş, öylece ona bakıyordum. Hastahane duvarlarının, ne renk olurlarsa olsunlar, soğuk olduklarını düşünmüşümdür hep. Ama, şükür, onun beşikteki o sıcaklığını bulunduğum noktadan hissedebiliyordum ki; bu da ortamı bir nebze ısıtmaya yetiyor, o soğuk hastahane odasındaki gerginliğimi azaltıyordu. Gelen geçen hemşireler beni ona bakarken gördüklerinde gülümsüyorlar, ben de aynı şekilde sessizce gülümsüyordum. Bir ağrım sızım ya da rahatsızlığım olup olmadığını bu şekilde hemen anlıyorlardı ve aramızdaki sözsüz anlaşmanın havada hissedilen bir anlamı muhakkak vardı. Bu mucize ile hayata bağlıydım işte. Başka da hiçbirşeyin o sırada pek bir önemi yoktu…
O gün beni apar topar hastahaneye gitmem için çağırdıklarında elim ayağıma dolaşmış, arabamı bir arkadaşıma emanet etmiştim. Adımlarımı mümkün olabildiğince hızlandırarak caddeye çıkmış, bir taksi çevirmiş ve şoföre gideceğim hastahanenin adını söylemiştim. Yolda camdan dışarıyı seyrederken, bu dünya üzerinde insan eliyle yapılan ne de çok şey olduğunu düşünmeye dalmıştım. Kilometreler birbiri ardına tükenirken, Tanrı’nın o mucizesi olmasa, birbirimize aslında nasıl da muhtaç olduğumuzu unutacak günler yaşadığımız aklıma düştüğünde de insanlığım adına biraz ürpermiş ve utanmıştım.
