Biri yürekte, diğeri beyinde
saplanmış iki göz bebeği
Ve tene sinmiş arzuları koparırcasına
asi ömürden akan kızıl bir zaman
……………..
Unutulmuş vakitlerden doğan pişmanlıklar
Çiğ olup yağınca gençliğin saçlarına
Esiridir artık suskunluğun
evvelinde azat olan tüm sözler,
Ve bir de; cevabı olmazlara mühürlenmiş sorular
Çığ olup yığılınca geleceğin yollarına
Ayaz korkularla kaplanır mavi gözyüzü
Ve taş kesilir o anda, akıl ve yürekte ne varsa…
ve kendi cehennemimde yanarken vicdanım
beynim, düşüncelerim erirken anlamsızlıkların potasında
ben öylesine durağan ve durdurulmuş
geçmişe dair an’ları yeniden yaşamak çabasıyla bugünü, yarını elimde bir silgi
aldığım nefesleri silmeye çalışırken
herkese ibret bir delilik hali sayarken uzaktan izleyen yabancı gözlerin esaretinde
ben kendimi,
ben kendimden
olduğumdan uzak, olmak istediğimden ve senden uzak
kendime el olmuşluğumla, yüreksizliğimle
terk ediyorum bu şehri sana veda etmeye, seni son kez görmeye
cesaret edememişliğimle, sana söyleyemediğim hislerimle
gönülde özenle büyüttüğüm fakat o kadar çok kurgulamama rağmen karşına çıkıp dillendiremediğim
o kırık, o narin ve o söylenememiş tek kişilik yaşanmaya bağımlanmış ama bir türlü alışılamamış
bir sana dair; gizli gizli sevmek içimde hoyratça, asice, bildiğimce, hudutsuzca sevmek
bir sana adanmış, bir sana ait, bir tek sen diyen sevmek
ve sana bunu gizli gizli, suskunca
gözlerine her baktığımda her seferinde çekingen ve ürkekçe bir tutkuyla anlamanı dileyerek
tanrıdan, ağaçtan, ormandan, aldığın nefesten, yerdeki çiçekten, ondan bundan sebeple..
fakat kelimelere dökmeden sana söyleyemeden seni sevmek
belki bencilce, belki de çocukça, belki de.. belki de;
korkulardır bana suskunluk duvarlarını ördüren
senden adımlar beklerken gözlerim ve naif yürekteki sevdalık, tutku, hasret
belki gizli saklı seni sevmek istemek ve dahi sürekli bile bile acıların en beterini hissetmek
seni kaybetmekten korktuğumdandır belki de;
bu hodbinlik, bu anlamsız tecrit,
gözlerimdeki sevmek çoşkusunu saklambaç oynarmışcasına gözlerinden kaçırmaya çalışmam
belki de senin benden kaçıyor olmanın sebebidir benim tüm hatalarım
seni kaybetmemek uğrunda çektiğim acıya direnmem ve susmalarımdır
çünkü sen benden daha çok susuyorsun ve ben biliyorum ki
sen bana anlattıklarından daha fazlasısın, anlatacağın kısım anlattıklarından çok daha fazlası
senin suskunlukların, anlamayışların, gizemlerin, anlatmadıklarını bilmemi bekleyişin
yorgunluğumun senden değil hayattan olduğunu kabullenmeyişin
çekip gitmelerin ansızın anlamsız şeylere anlam katıp uzun uzun küsmecelerin
bunlar değil
seni benden uzaklaştıran
tamam diyorum her seferinde
anlatacaklarım bir kaç kelime, biraz daha varsa o anda cesaretim belki bir kaç cümle
ondan sonra bir ses derinden ya sonrası, ya sonrasında “ne olacak”?
işte bu his, bu düşünce senden kaçmak istememin
sana dair, sana ait sevmeyi dillendiremeyeşim, suskunluğum ve bir çok şeyin
nedeni, sebebi, anası, kaynağı
– Birazdan tanışacaksınız…
Kalbim çarpıyor. Kalbim kulaklarımdan dışarı çıkmaya çalışıyor. İçimden çıkıp her şeyi yukardan izliyorum. Bir başkası gibi. Evet en iyisi bu. Dışardan sakince izlemek. Tıpkı bir seyirci gibi.
Aklımın dudakları öyle kurumuş ki düşünceler çatlaklara takılıp çıkmıyor. Uğultu.
Avuçlarım terliyor. Uyuşuyor. Felç oluyorum galiba.
Sustuk konuşmuyoruz!!
İnsanoğlunun ben dünyasında kaybolduğu bugünlerde sorulması gereken onca soru varken bizler hep susmayı yeğleyen taraf oluyoruz.Ellerimiz kollarımız bağlı , konuşmanın bile caiz mi diye sorgulandığı sayıklamalara giriyoruz..
Bizleri bu kadar karamsarlığa yiten bu güç kaynağını nereden alıyor kimler bize hükmediyor?Bu sorulara cevap arayanlar teker teker susturuluyor ,susturulanlar bunlarla da sınırlı olmuyor Isparta’da düşen uçakta ölen yedi araştırmacı , aselsanda sözde intihar eden genç mühendisler, ölen nice genç şehitler allahın bir hikmetidir ölüm , denilerek üstü kapatılıyor …
Susma,
Sen konuştukça cennet kokusu kaplar dünyayı… Kuşlarım kanat çırpar, yelken açar martılar denizler üstünde çığlık çığlığa… Sesinle baharlanır toprak, yeşillenir baharlandıkca umutlar… Uyanır karıncalar uykudan… Dizelenir yollara sıra sıra, öbek öbek yağar düşlerim. Yağmur gibi, sel gibi sesinle, ıslanırım… Islandıkça büyür içimdeki yaslı çocukluğum…
Susma,
Sen konuştukça dünya adalet çiçekleriyle beslenir… Kolu kırılmış sevdalar, bağrı yanık şarkılar, ayrılıktan dem vuramaz artık… Dirilir yaşama direncim… Her kıtasında sevinç, her cümlende huzur melodileri güzelleştirir geceyi… Gündüzden kaçamaz olurum, kucak açarım aydınlığına… Can bildiğim bütün canlar feda olur yolunda…
kahvede, sağda, solda, okulda, internette ne olacak bu memleketin hali diyerek konuşan, yazanların ,”madem her şeyi biliyorsun peki neden bir şey yapmıyorsun?” sorusu karşısında akıllarına bir çırpıda geliveren ve belki de hiç çıkmayan cümlecikdir.
oysa yanıbaşında aynı şeyi konuşan,aynı mevziden yapılanı bombardıman ateşine tutan,aynı siperde zamanını öldüren kişi sayısı ordu kadardır.
ancak muhalefetin kaptan köşküdür burası.elini taşın altına koyanları eleştirmek kolay,eleştirinin ortadan kalkacağı zemini yaratmak güçtür.
