bildirgec.org

sacmodelleri.de adresinden alınmıştır

at.blogcu.com adresinden alınmıştır

Dediğim kadar varmış. Heves Şiir Dergisi’nin yeni sayısında yayımlanan Birhan Keskin şiiri muazzam, çok hoş, çok zehir. Haberiniz olsun.
Turistas adlı bir korku filmi izledim. İnsanın yeni ülkeler görme hevesini kırıyor, korkutuyor. Epeydir korku-gerilim filmi izlemiyordum, özlemişim. Josh Duhamel arz-ı endam ediyor filmin başrolünde. 2006 yılının filmi, Brezilya ormanlarıyla tanıştıracak sizi..
Kinyas da bitti, Kayra da. Yaklaşık 600 sayfalık yer altı kültümüz. Helal olsun yazarına. 10 sayfa kısa öykü yazmaya gözüm korkuyor benim, aynı şeyleri tekrarlarım yeni bir şey yazamayacağım paniğine kapılırım vs diye, adam yazmış tuğlayı oturmuş. Hikayesi keyifli, dilindeki şiir keyifli. Tek itirazım kitabın kalın oluşu. 100-200 sayfayı geçti mi korkuyorum artık. Hakan Günday’ın ellerine sağlık. Kinyas ve Kayra’yı hiddetle öneriyorum. Tatile giderken alın yanınıza. Beğenmezseniz tatil dönüşü gelin kafama atın.
Geçenlerde bir arkadaşımla konuşurken söz Funda Arar’a geldi. Ben sıkıcı buluyorum Arar’ın yorumunu. Çok hareketli bir pop şarkısını bile ağdalı ağdalı söyleyiverecek gibi. Gözüm korkuyor. Kadın, insan olarak iyidir hoştur, orası ayrı. Ama ben Arar şarkısı duyunca kaçıyorum. Köşe bucak.
Sizin etrafınızda da milyon tane uyuz olduğunuz insan var mı? Benim var. İnsanın aklına kötü şeyler geliyor.
İnsanın yıldız olabilmesi için bir ışıltıya ihtiyacı var. Bir parıltıya. Ve bence bu ışık, Bengü’de yok. O yüzden isterse dünyanın en iyi şarkısını alsın parayla Serdar Ortaçtan. Bengü hiçbir zaman yıldız olamayacak. İyi bir pop şarkıcısı olabilir, sesi, yorumu iyi olabilir, ayrı. Ama kitleleri peşinden sürükleyemeyecek.

birbirinden ürkütücü hikayeler, videolar, korku filmleri ve doğaüstü olayları içeren bir site. başınıza gelen korkunç ve tuhaf olayları rahatça paylaşabilirsiniz.

daha zor şarkılarıyla adrian:

sessiz sedasız cem adrian’ın yeni albümü çıktı: emir. bu kez daha zor şarkılar yapmış adrian. ilk iki albümünde olduğu üzere bir seferde dinleyip-kavrayıp-bir köşeye koyamıyorsunuz. her şarkısını tekrar tekrar dinlemek gerekiyor özümsemek için. essentials volume.1 albümünün üstünden pek vakit geçmeden emir’le geri dönmesi sevindirici. sesini daha da özgür bırakmış, şarkılarının kurgusu daha bir esnek olmuş. hala adrian’ı hiç dinlemediyseniz; emir, iyi bir başlangıç olacaktır.

Az önce günlerdir edinmeye çalıştıgımız 2008 yapımı Alphabet Killer filmini izledim. Filmde Meltem Cumbul’un kısa süre de olsa yer alması ve bekledigim gibi bitmemesi gibi beni şaşırtan şeylerin dışında çok beğendigimi söyleyemem.

2008 Amerikan yapımı filmde başrolde Eliza Dushku ve Cary Elwes yer alıyor. Yönetmen ise Rob Schmidt. Gerçek bir hikayeden uyarlanan filmde küçük kızlara tecavüz ve cinayet olayları ve onların peşindeki şizofren bir kadın polisin hikayesi yer alıyor. Daha önce Korku Kapanı filmiyle tanıdıgım yönetmenin ismini duyunca heyecanla izlemek istediğim film açıkçası beni pek sarmadı diyebilirim.

Son bir hafta içerisinde izlediğim üç korku filminden bahsedeceğim bu yazıda. Üçünü de önerdiğimi belirteyim öncelikle. Çünkü çok keyifliler, film süresince geriliminizi belli bir seviyede tutuyorlar.

yetimhane 2007

İlk film El Orfanato (The Orphanage) – Yetimhane. 2007 yapımı filmi Juan Antonio Bayona yönetmiş. Belen Rueda’nın (Laura) başrolünü oynadığı film, Laura ile küçük oğlu Simon arasındaki ilişkiye odaklanıyor. Açıkçası filmin konusu hakkında ne kadar ileriye gitmem gerektiğini kestiremedim, filmin büyüsü kaçsın istemem. Eli yüzü düzgün bir İspanyol gerilim filmi. Türü sevenlerin beğeneceği bir film.

Friday the 13th

Jason geri dönüyor… Asla ölmeyen ve öldürmeden de duramayan azılı katilimiz, çocukken suya atıldığı kampta yine korku saçmaya başlıyor. Yapımcılığını yakından tanıdığımız Michael Bay‘in üstelendiği filmin yönetmenlik koltuğunda ise Marcus Nispel oturuyor. Vizyona giriş tarihi ise 13 Şubat 2009 (ABD için!).
Fragmanını burdan(quicktime) yada şurdan(flash) seyredebilirsiniz…

çocukken birçoğumuz korku filmi izlemiş ve bunlardan etkilenmişizdir. hatta etkilenme durumunu biraz abartığımız durumlar da olmuştur.

tarantula

örneğin çocukluğunda jaws ve pirana gibi filmleri izleyip, o dönemlerde denize çekinerek girenlerin sayısı çok da az değilir.

pirana

zombiler, hayaletler, katil köpek balıkları, vampirler, yaratıklar, uzaylılar, dev böcekler… genelde konu buna yakındır. konu böyle gerçek dışı olunca da o dönemde afişler, genelde resmedilirdi.

dev karıncalar

Çocukluğum da aklımı alan bu film afişiyle bu gün Andrew Lindstrom ve WellMedicated tarafından toparlanmış 100 İllüstratif korku filmi afişi derlemesinde tekrar karşılaştım. Hala yeterince ürkütücü olduğunu düşünüyorum.

Hernekadar hepsi birer klişe olsa da, bunlar yıllardır izleyiciyi koltuğundan sıçratmayı başarıyor. Aslında olaya psikolojik açıdan yaklaştığımızda hepsi birer şartlı koşullanmadan ibaret, bir nev-i izleyici nerede korkması gerektiğini biliyor ve o an geldiğinde tepkisini gösteriyor.

Sadece bunları ti’ye alarak gişe yapan bir takım filmleri saymakta mümkün. Bu klişeler her ne kadar vazgeçilmez de olsalar günümüzde daha önce karşılaşmadığımız korku ve gerilim unsurlarını barındıran filmler haklı olarak daha fazla gişe yapıyor. Ancak yukarıda da söylediğim gibi bazı klasikleşmiş olanları vazgeçilmez. İşte o klasikleşmiş klişelerden bazıları:

Çalışmayan Araba: Eğer karakterimizin kaçmak zorunda olduğu bir katil, bir canavar, bir makine vs. varsa kendini içine can havliyle attığı araç asla çalışmaz. Tüm film boyunca deyim yerindeyse babalar gibi çalışan o araç mutlaka tutukluk yapar ve son anda çalışır.

Kedi Unsuru: Söz konusu olay bir evde cereyan ediyorsa ve gerilimi yaratan katille karakter arasında bir saklambaç söz konusuysa, katilden önce karakterin önüne mutlaka bir kedi fırlar. Bu fırlayış çoğu zaman ani müzik efektiyle desteklenir. karakterimiz tam “aman kediymiş!” şeklinde rahatlamak üzereyken katil ensesinde biter.

2002 yılında çekilmiş Japon versiyonu da bulunan film, bu yıl karşımıza ABD yapımı olarak, bol efektli, yer yer irkilten öğelerle karşımıza çıkıyor. Başrol oyuncusu Jessice Alba rolünün hakkını vererek ilgiyi üzerine çekmeyi başarıyor.

Kornea nakli sonunda ruhani görüntüleri görmeye başlayan Sydney, uzun bir süre etrafındaki kimseyi bu duruma inandıramaz. Daha önceden kör olmasına rağmen mutlu bir hayat süren Syd, tam yeni gözleriyle hayata tutunacakken, gün geçtikçe kabus dolu görüntülerle olayların korkunç ve karanlık geçmişine sürüklenir.

O da bir müzisyendir, gören gözlerle asla eskisi gibi çalamayan bir kemancı. Bu kabus dolu görüntüler de sanatçıların yarattığı hayal ürünleri olarak düşünülür ve dikkate alınmaz. Ama arka planda uyuyan hatıralar vardır, hücresel hatıralar ve bu hatıralar rüyalarında durmadan huzursuzlanmaktadır.