Yünlü bir battaniyeyle örttüm düşlerimin üstünü,Kanser gecenin arka camı sileceksiz,Görevli rozeti eksikti…Geceyi beğenemedik,‘sana değemeyiz’dedik.Karafatmalar basardı illaki masallarımızı,Lahana bebek, Peter Pan,Kimler gelmezdi ki uçan halıya!Ve yükseldikçe barikat kurmuş düş yasakçılarının üzerinden,Tek renkli mutluluklar basardı bedenlerimizi.Kendimi toparlamaktan bananeydi!Aklımı al,hepsini al, demek gelirdi içimden sana…Hem zaten hangi masalda anlatıcı,Sözler bittigi halde terketmezdi ki ülkeyi?Bunlar neydi?Çocukluğumuzun ırzına geçen, anıları delik deşik eden?Masalın sonu dedin, yandı bitti kül oldu…Martılara dağıttığın simitlere yüklüyorduk umutlarımızı,Bir başka yakaya taşınsınlar diye…Başka yolu yoktu bizce,Başka yolu olsun istemezdik sadece.Düşerim deli uyur, arada bir bakıver yine de…