bu yazıyı belki gündem kısmına yazmalıydım, ama gündemimizi ne kadar meşgul ediyor bilemedim :(bu sabah keyifle açtım gazetemi, hava da güzeldi, herşey yolundaydı… sonra bi haber okudum ve çok çaresiz hissettim…öylece kaldım bi süre… bilmiyorum burda yazmakla nasıl bir faydam dokunur , ama yapabileceğim tek şey bu gibi görünüyor. şansımı denemek istedim, belki olur ya birileri duyar, belki bi mucize olur…haber hürriyet gazetesinde”istanbul un göbeğinde yaşanan insanlık ayıbı” başlığıyla verilmiş. 6. sayfa da. istanbul da bir aile… akıl hastası bir anne ve yaşları 3 ile 11 arasında değişen biri down sendromlu beş çocuk, üç çekyat ve bir masa dışında hiç eşyası olmayan bir evde yaşamaya çalışıyor… lütfen haberi bulup bi okuyun. babaları ceza evinde ve bu ailenin oturduğu binaya kokudan girilemiyor. çünkü dairedeki tuvalet bile kullanılmaz halde olduğundan, felçli anne ve çocukları tuvaletlerini evin odalarına yapıyor ve aynı yerlerde yatıp kalkıyor. bu insanlar üstelik şişli de yani gerçekten de istanbul un göbeğinde ama kimse onları duymuyor(?) Neden? bu çaresizlik neden? nerdeyiz hepimiz, bunca insanız, sen, ben, öteki, sosyal kuruluşlar vs. Çok üzgünüm bugün… Lütfen bişeyler yapalım hadi, birilerine duyuralım, bi yol bulalım, bi çare, bi çözüm düşünelim. bana da yardım edin kendinize de. hadi bişey yapalım, onlarla birlikte bizde mutlu oluruz. böyle sessiz oturmak ne zor!
yorumlar
böyle durumlarda il valililiğinin,sosyal yardım kurumları var ailenin adresi verilerek pekala oraya başvurulabilir.Bize düşen bir görev varsa seve seve…
ben yazıyı bulamadım ama kimlerden bahsedildiğini gayet iyi bilyorum. benim komşum sayılırlar. çok zor bir durum. evlerine kokudan girilmiyor ama daha üç dört ay önce evi temizletip, bütün eşyaları sıfırdan alıp düzenledik. bir ay aralıksız evlerine üç öğün yemek gönderdik. sonraları erzak yollamaya başladık. çokuklara hergün evde kahvaltı yaptırdım. hala erkamdaki çocuk parkında oynuyorlar. okula giden iki kız okullarına devam etmek istemiyor. ısrarlarıma rağmen parktalar. okula başlaması gereken bir oğlan çocuğu var ama okula yazdımadılar. gören sahipsiz sanıyor ama değiller. sahipsiz olsalar biz onları yerleştirecektik ancak dedeleri ve halaları var. ama bize izin vermiyorlar. deniz feneriyle konuştuk biraz yardım yapıp çekildiler. çok karmaşık bir durum var. anlatsam bitmez. her gün gördüğümde içim eziliyor ama malesef.beş çocuğa (evet biri spastik özürlü) ve akıl ve beden sağlığı bozuk bir anneye bakmak imkansız. bu arada dedeleri bir sokak üstte, halaları birkaç sokak aşağıda oturuyor. elimizden ne gelirse diyoruz ama elden birşey gelmiyor maalesef. dede devlete teslim etmiyor çocukları. hapisteki psikopat oğlundan korkuyor ki adam herkesin içinde bir mahalleliyi doğramıştı. yani uzun ve karanlık bir hikaye onlarınki.
haberi şimdi okudum. evin yenilenmesini belediye yapmadı sadece ilaçlama yaptılar. ve sosyal hizmetler gelip aileyi yurda yerleştirmek istediğinde de dedeleri izin vermedi. hürriyet gazetesi büyük bir hata yaparak ailenin açık adresini, ailenin kimliğini vermiş. bu nasıl bir duyarsızlıktır anlamadım. etrafta çocuk pornocuları, sapıklar kolgezerken nasıl savunmasız sahipsiz insanların tüm bilgilerini herkesin erişebileceği bir ortamda açıklarlar. aklım almadı doğrusu.
huriki ne zor bir durum bu… uzaktan bakıp doğru düzgün el uzatamamak… ama gazetedeki yazıyı gören mevkiili biri inşallah çare olur… hay Allah can sıkıcı ama göz ardı edilmeyecek bir şey bu…mavisu ben de haberleri izleyeceğim ama bir gelişme olursa bizi bilgilendirin lütfen…
hakikaten eger toplu bir yardim yapilacaksa ben de katilmak isterim.yalniz dedelerinin izin vermemesi isleri karistiriyor en basta.yoksa bir sürü yardim eden insan cikabilir.yurtlara yerlestirilebilinir.cocuklara okula gönderilebilinir.uzaktan suan birsey yapamiyorum.ama biri bir kampanya bunun gibi birsey baslatsa seve seve katilirim.