bildirgec.org

Gözlerim gezinebilir sokaklarında, eski bi şarkıda aklım, hatıralar üstünde ellerim gezinebilir… sen olmayan bir seni özleyebilirim bile evet. Çağırmıyorum akıl ziyanı günleri, kalbe zararsın çünkü sen. Her sevda da bi başrol var biliyorum artık, inanmıyorum her adamın adam gibi sevebildiğine! Korkmuyorum yalnızlıktan, sessizlikten. Hiçbir yokluk sen kadar acıtabilir mi bi canı?..Sanırdım ki bi görsem kör olurum ben yine, sanırdım ki gözlerin hep çocuk güler senin, yanağına bi damla düşer de ıslanırsın sırılsıklam…

Şimdi yazıyorum yarım aklıma , benim el kadar kalbimdi asıl kahraman…

bu yazıyı belki gündem kısmına yazmalıydım, ama gündemimizi ne kadar meşgul ediyor bilemedim :(bu sabah keyifle açtım gazetemi, hava da güzeldi, herşey yolundaydı… sonra bi haber okudum ve çok çaresiz hissettim…öylece kaldım bi süre… bilmiyorum burda yazmakla nasıl bir faydam dokunur , ama yapabileceğim tek şey bu gibi görünüyor. şansımı denemek istedim, belki olur ya birileri duyar, belki bi mucize olur…haber hürriyet gazetesinde”istanbul un göbeğinde yaşanan insanlık ayıbı” başlığıyla verilmiş. 6. sayfa da. istanbul da bir aile… akıl hastası bir anne ve yaşları 3 ile 11 arasında değişen biri down sendromlu beş çocuk, üç çekyat ve bir masa dışında hiç eşyası olmayan bir evde yaşamaya çalışıyor… lütfen haberi bulup bi okuyun. babaları ceza evinde ve bu ailenin oturduğu binaya kokudan girilemiyor. çünkü dairedeki tuvalet bile kullanılmaz halde olduğundan, felçli anne ve çocukları tuvaletlerini evin odalarına yapıyor ve aynı yerlerde yatıp kalkıyor. bu insanlar üstelik şişli de yani gerçekten de istanbul un göbeğinde ama kimse onları duymuyor(?) Neden? bu çaresizlik neden? nerdeyiz hepimiz, bunca insanız, sen, ben, öteki, sosyal kuruluşlar vs. Çok üzgünüm bugün… Lütfen bişeyler yapalım hadi, birilerine duyuralım, bi yol bulalım, bi çare, bi çözüm düşünelim. bana da yardım edin kendinize de. hadi bişey yapalım, onlarla birlikte bizde mutlu oluruz. böyle sessiz oturmak ne zor!

Yollar ayrılınca kar mı yağar kalplere? belki o kadar kolay da değil anlatması… yani mesela şimdi ben, yoldan geçen bi yabancıya nasıl ki sarılamazsam, senle karşılaşsak bi yolda sana da sarılamam… belki ona yaklaşırım, sana yaklaşamam! hani ya canımdın, ki hala öylesin… hani ya herşeyden daha çok isterdim yanında olmayı, ki hala isterim… öyleyse neden? neden yabancılaşır bigünde iki insan?.. ayrılınca yollar, hafızasını mı kaybeder sevdalar… yoksa ayrılığın kuralları mı vardır? anlat hadi, sevmek böyle kaç hale koyar insanı?..

Yani mesela şimdi sen, nasıl ki soranlara iyiyim diyorsan, ben sorsam bi gün bi cesaret, bana da “iyiyim” diyeceksin, “hadi kendine iyi bak” diyeceksin… oysa biz bölüşmedik mi senle tüm sakladıklarımızı? sensiz iyi olamadığımı bilmeyecek misin?.. biz ne zaman bizdik, ne zaman sizli bizli olduk anlayabildiniz mi bayım siz? desene, düşün ki bitiyor yıllar sonra evlilikler bile. sonra kim nerde ölüyor, diğeri bihaber… söyle nasıl oluyor bu hem heplik, hem hiçlik bi arada ve bu denli yakın? eleleyken el oluvermek yani böyle?.. kolay değil deme! hiç olmamalı! olmalı mı?.. aklım almıyor benim, ne böyle sevdaları, ne böyle ayrılıkları… ağırım besbelli hayatın omzuna. sevdiğim ve yine de ayrılmam gereken ne varsa gitmeyi bilirim ama, uykularda, kuytularda, dualarda değişen bi ben yok…

bana seçmekten bahsederdin
kalbinde bi terazi kuruldu sonunda
ya da bi seçenek olmayı severim sandın…
zor sorulardı, neden ve nasıl
sorulmadılar bu yüzden!
ben geçmeni istedim senin,
kalıp geçeceğin günü düşlemeni değil!
ağırlığım aşk kadar uçucu…
sen ne tarafa koydun bilemem ama
eğer bi tarafsam ben,
senden taraftım sade…

“dön diyorum, dönmüyorsun. kal diyorum, ağlıyorsun… ne yaptığını bilmiyorsun, hayırdır İnşallah…..” Ah Yaşar, yazdın yine di mi? Sevdiğim şarkıların sevdiğim sesi, tanıdık, sıcak, sahici, vs vs vs… Bir türlü anlatamadığımız herşeyi illa ki ve en vurucu şekilde anlatsın diye mi gönderilir acaba şairler bu dünyaya? “Ahanda tam ben de bunu söylemeye çalışıyodum:)” dediğiniz herşeyi, bin tane ipe sapa gelmez cümle kurarak bi parça olsun tanımlamaya çalıştığımız tüm duyguları, iki cümleyle ve tüm ağırlığıyla anlatıversinler diye mi? kimbilir… ELİNE SAĞLIK YAŞAR. Yine dokundun kalbime…hayırdır İnşallah:)

Şimdi üşüyor musun bilmem… orda, olduğun yerde, ihtimal ki yalnızlığınla… Üşüyor musun?Zamanla her şey gelip geçerken, acılar azalır ve günler değişip değiştirirken, nasıl oluyorda geceler hep aynı kalıyor anlayabiliyor musun? Hep aynı sessizlik, derin ve ürküten bi karanlık… Sanki insanın içinden bir başkası çıkıverecekmiş gibi. Sanki aynalarda görmekten kaçtığı bir şey… Bazen adı kaygı, bazen vicdan, bazen “ne olak bundan sonra” yı taşıyan bir soru işareti!.. Ama illa “yalnızlık”. Nasıl oluyor da hep aynı haşmetiyle salınıyor ömrümüzde? Hep tetikte bekleyen biri gibi… Dost mu, düşman mı belli değil! Ufak sevinçler getiren anları çok seviyoruz işte bu yüzden. Ufacık sevinçler bile ürkütüyor çünkü yalnızlığı. Unutup oyalanmak daolsa adı, razı oluyor insan… Yine de, ben sana daha fazlasını diliyorum! Güzel bir doğum günü yaşamandan daha fazlasını… Ertesi sabah uyandığında ve bir ay sonra ve bir yıl ve on yıl sonra da içinde güller açtıracak sevinçlerinin, sevgilerinin kocaman ve daim olmasını diliyorum. “Gerçek” ne demekse onu diliyorum senin için. Gerçek sevgi, gerçek aşk, gerçek yani kalıcı, yani özden, yani ait ve dahil olacağın bir ya da bin mutluluk diliyorum. Dolu dolu olsun sepetin! Öyle gözler gör ki, iyi ki gördüm de! Öyle şeyler duy ki, iyi ki yaşadım de… Ve, öyle şeyler yaşat ki, boğazında bir düğüm, içinde bir ukde kalmasın!..

Güneşi batırdık çay bardaklarına
Demli sohbetler ve gülüşün şimdi o şehirde…
Yolda izler bırakmadım,
belki yüreğinde,
belki tam üstüne basarak yalnızlığının
-ki hesab etmeden-…
Ekleme, daha fazlası olamam artık!

Ben mi? Biliyorum, bekler miyim hiç!? Geceleri günlere ekler miyim!?Kavuşmak söz konusu olduğunda, yüzyıllardır insanoğlunun zamanlaması berbat… Bu sadece bizim sevdamızın sorunu değil yani, üzülme. Bir gün döneceksin belki, ama şimdi değil, çünkü bi gelsen gökyüzü taçlanır şu an; çünkü bi gelsen içim bayram yerine döner hala; çünkü bi gelsen, gökten üç elma düşer, masal mutlu bir son bulur. Oysa bilirsin sevdalar hüzünlü… Bir gün döneceksin belki; içimde kuraklık başladığında, o bile bittiğinde hatta!.. Bir gün döneceksin; sana inancımı yitirip vazgeçtiğim zaman… Bir gün döneceksin, tıpkı o şarkıda olduğu gibi “lakin vakit geçmiş olacak” Gökten yine üç elma düşecek payımıza ama, üçüde kurtlu çıkacak!.. işte o gün tarihe geçecek adımız, kaybedenler bilmem kaç…

kanadım..
al bastı sevdayı
arındım hayalinden
küllenen ayrılıklar içiyorum,su katılmamış hüzünler…
ağır bedeller ödüyorum daima,
anlıyorum; acı, elmanın yarısı…
ben, “rağmen” sevdimdi zaten,
özlemine rağmen elveda
kanadım, kırıldı sevda!

Önceleri kimseydin, biri olmaya aday yazdı kader seni. Gittikce tanıdık gelir oldu yüzün, sonunda tanıştık… Tam da zamanıydı o sıra, tam da üstüne basmıştık yalnızlıklarımızın. Çok şey oldun zamanla, çok sıcak, çok içten, çok ,çok, çok.. Tüm boşlukları sen doldurdun sanki. Meğer acıyı tuzla bastırmaya niyetlenince, kendinden bile saklıyormuş insan…
Önceleri kimseydin,aslında tıpkı şu an olduğun şeydin. Alnıma kendi ellerimle süsleyerek yazdığım adının hükmü yokmuş meğer kimselerin gönlünde. Seninle kendimi aldatmaktan vazgeçeli anladım, aşkmış o kahramanlar yaratan.