mükemmel bir boşluk hissi. doldurulmasının imkansızlığı yankılanan sesinin geldiği derinlerden ve çok uzaklardan belli.ortasındasın bu karanlığın. hafif bir ısınma hissi parlıyor içinde..bir ışık olmalı, belki bir mum. boşlukta yankılanan sesinin dışında hiç bir şey seni çevrelemiyor oysaki.zaten sesin de çıkmaz oldu. varlığının bilincini yitiriyorsun ara ara. işte o anlar sesini çıkarmaya güç bulduğun minicik anlar. “Varım” deyip yine dönüyorsun o sonsuz boşluk hissine..cebinde kalan son kibritin varlığının ayrımına varıyorsun bir an, o uzun anlardan bir an, şimdi hangi andasın, hangi anları yaşadın onun da bilincinde değilsin.yakıyorsun kibriti. evet bir sigara vardı. onu da buluyorsun el kararı, gözlerin işlevsiz zira.uyandın, biten sigarayla.boşluk yerli yerinde… Ama sen uyumuyorsun artık.Bir kez daha gece olduğunda ruhunun düşeceği aynı boşluktan habersiz günlük laklakına eğlencene koşuyorsun.Ve bir gün uyanması olmayan bir boşlukta asla bulamıycağın kibritle kalakalacağından da habersiz.