Birleşmiş Milletler Kalkınma Proğramı ( UNDP) ; En yaşanılası ülkeler sırasında bizi 92. sıraya yerleştirmiş…Geçen yıla göre iki basamak atlamışız…Ürpertici bir manzara ,mısır, zaire gibi ülkeleri geride bırakmışız !…Vapurla , Kadıköy’den Eminönü’ne gidiyorum, martılar her zamanki yol arkadaşlarımız…Simit parçalarına balıklama dalıyorlar…Arka kanepedeki konuşmalara kulak misafiri oluyorum…“Ayakların buz kesti dimi oğlum ?.”“Yok baba bugün hava iyi,üşümedim …”“Baksana oğlum çorapların bile ıslanmış, ne yapsak bilmemki…”“Boşver baba , iş bulunca hallolur zaten…üzülme sen!…”Arkama hafifçe dönüp, göz ucuyla baba oğulu süzüyorum…Adam orta yaşlarda , çocuk ilkokul çağlarında…Baba işsiz ; İçinde çaresizliği,kalleşliği,umudu,vahşeti barındıran koca kentte yapayanlız…Çocuk ; Soğukkanlı,kedersiz görünmeye çalışıyor ama kadersiz…Neler yaşayacağı belirsiz,bilinmez !…Birazdan vapurdan çıkıp,bir yerlere dağılacağız, aramızdaki “acı”ortaklığını içimizde bir yerlere gömüp kendi hayatımıza sarılacağız…Evet 92.sırada olmak; Hayat damarlarımızın kocaman bir taş parçasıyla tıkanmasından başka ne olabilir ki?…92. sırada olmak; Yaşanması gereken hayatlarımızın “çalınmış” olması değilmidir ?…92.sırada olmanın hesabını kimden soracağız…Hazineyi soyanlardan mı?…Hazineden geçinen haramilerden mi?…Akşamın kızıllığı çöküyor içime…Baba ile oğul , dondurucu soğukta gözden kaybolup , gizlenmiş hayatlarına doğru gidiyorlar…
