İnsanlar grubuna dahil oldugumdan dolayı bir çiçekçinin önünden geçerken aklıma gelen bir şiirdir :
Ne pencerem var seni koyacak ;
Ne masam ;
Sevgilim de yok bu şehirde ;
Çiçek ;
Seni alıp ne yapsam ;
Kimindi bu şiir nerde okumultum tam da hatırlamıyorum ama şu yaz vaktinde efkar verdi bana.
p.s: her ne kadar hafif yukarda şiir hiç sevmiyoruz dese de yazdım gitti vollaha …
yorumlar
Şiir Cahit Külebi‘nin.
ooofff
linkten baktım da şiir birazcık farklıymış
ama anatema efkar vermye yetiyor zaten..neyse ya..
ne yapalım işte hayat devam ediyor demeliyim kendime..
başka türlü herşey acı vermeye başlar..
ki bu kadar koymazdı yoksa
vollaha oldu mu olmadı mı ben de bilmiyom birilerinden hoşlanırsın birileri de senden
hoşlanır çıkarsın felan ama sevgili olmak ayrı ,ciddi ve de daha zor bir olay gibi gelmiştir bana belki de bu yüzden olmadığı fikri daha ağır basıyor bende zaten..
zevklisi kendine çiçek almaktır be. alırsın oh mis gibi. üzülmeyiin.
ben kendim için söylemiştim onu zaten.
Bir erkek icin kendine çiçek alması birşey ifade etmez ki. (bence böyle genelleme yapmıyım)
daha geçti. aşksız… meşksiz…
içine ettiimin aşkı, en isteksiz en hazırlıksız olduun anda yakalar. neden mi? çünkü en doal halindir o
Daha da iyisi bence “Artık hayatımda asla birini istemiyorum!!!” diye ahkam kestiğin anda oluveren aşktır!! Acayip oturursun bi taraflarının üstüne…
ben bi kirmizi karanfil alip monitorun yanina yapistirmistim, gorenler bi anlam verememisti. ama sebebi belki de aynen yukardaki siirde anlatilan sekilde dusunmemdi..
ben bi kirmizi karanfil alip monitorun yanina yapistirmistim, gorenler bi anlam verememisti. ama sebebi belki de aynen yukardaki siirde anlatilan sekilde dusunmemdi..