Hayatta olmamızın bizimle alaksı yok. Kendimiz için yaşamıyoruz.Hayatımızda güzel şeyler, mutluluklar bekleyemeyiz. Biz hayatın normal işleyişinin devamı için doğmuşuz birilerinin doğup ölmesi gerekiyor.
Birilerinin hayatın devamı için belli zaman aralıklarında yaşıyor olması lazım. Bu nöbet tutmak gibi aslında biz olmasak hayat aynı kalır ama bizim gibi milyonlarcası var. Bazı özel insanların sıradan işleri için varız onlar yürürken yanlarında geçmemiz, onlar oralarda yokken başka şeyler yapmalıyız. Sonra bunlar onların kulağına gitmeli bizden haberdar olmaları gerekmiyor, bizi tanımaları gerekmiyor, sıradan anlarda 3. sayfalarda, televizyonda bize rastlamaları lazım günlük hayatın sıradan olaylarını yapmalıyız. Biz önlerde sıra beklerken kendi işimizi yapıyormuş gibi durup aslında onların hergün karşılaşabileceği o sıradan önemsiz sıranın varlığını sağlamalıyız. Arada sırada aptallıklar yapıp onlar bir yerlerde eğlenirken çocuğun biri şöyle yapmış diye başlayıp onu güldüren olaylarda o çocuğun teki olmalıyız. Onun bir anı için belkide hayatımızı harcamalıyız.Adamın biri yıllarca çalışmış sonra parasını çalmışlar bütün emekleri boşa gitmiş diye onlara anlatılacağız, onlarda üzülecek, kötülere kızacak. Hayat görüşlerinin oluşmasında katkımız olacak sonra görevimizi tamamlamış olacağız biz onların hayatlarındaki rolumüzü oynadık. Artık yaşamamız gerekmiyor çünkü hayat bizim için değil, biz onların hayatları içiniz. Eğer şanslıysak onların arkadaşları, çok yakın arkadaşları olabiliriz. Diğer insanların Bütün hayatlarını harcayıp onların hayatlarının 1 dakikası belki bir anını oluşturduğu zamanlarda onların yanında olabiliriz o anlardan faydalanabiliriz ama yinede onların hayatları için varız.Şanslı sayılabiliriz çünkü katkımız daha büyük.BÜTÜN ÖMRÜ 1 DAKİKA EDNLER var.asla özel olamayız. Ancak doğulabilir.
yorumlar
and it’s ending one minute at a time
ya herkes bunalım bugünlerde ya da hafif’in içine girdiği bir sürü forum, blogger vs gibi yerde böyle yazmak moda oldu.
gercekten durum endise verici bir hal almaya basladi, olmazsa profesyonel arkadaslardan yardim isteyelim diyecem.
yaziyi kaleme alan arkadasa hic katilmiyorum. onem, onemsizlik meselesi son derece goreceli bir durum. size onemsizmis gibi gozuken her hangi bir sey, bazilari icin ulasilmaz olabilir. ayrica onemsiz gozuken insanlarin dayanismasindan inanilmaz islerin ciktigini da biliyoruz, zor olan su dijital iletisim caginda dogru duzgun iletisim kurabilmek bence. sonrasi gelecektir diye dusunuyorum.
bir de cok buyuk yazarlarin, cok buyuk dusunurlerin kendilerini cok kucuk gorup yok etme planlari var ki biz fanileri dumura ugratir. ornegin kendini faydasiz, zavalli bir bocekten farksiz goren kafka arkadasina (max brod sanirim) olumunden sonra tum eserlerinin yakilmasini vasiyet etmisti. amerikalilarin bas yazarlarindan hemingway’in inthari baska bir benzer vakadir.
hayat her zaman ‘el ele verin cocuklar’ senliginde gecmiyor, cekilen acilardan birseyler damitiyoruz bu sayede buyuyoruz. aci cekmek buyumenin, ogrenmenin bir yan etkisi, cok da uzelmeyin herkesin basinda ayni dert var. yalniz degilsiniz yani
doğru bir tespit bencede. zirvede olanın yavrusada zirvede doğacaktır. diptekiler içinde aynı kaide geçerli sanırım. ancak onların hayatı için varolma fikrine katılmıyorum. öyle bile olsa bunun farkına varmak veya bunu böyle düşünmek zaten kısıtlı ve zor olan hayatı dahada çıkmaza sürüklemekten öteye gitmez.
el ele verin çocuklar
Moda lafına katılmıyorum. Herkes bunalımda diye yazmadım yazıyı. Onların hayatları icin varız ama farkında değiliz anlatmaya çalıştığım buydu. Belkide başkaları bizim için var diye düşünebilirsiniz, ama aslında özel olanalar için gerçekleşenlerin kırıntılarını alıyoruz yalnızca.Doğulabilir konusunda beni anladığın için teşekkür ederim.Bu arada istisnaları örnek kabul etmiyorum
uzun bir aradan sonra herkese merhaba…
———–
kim ne yaparsa yapsın…
sen birileri için yaşıyorsan, bir zamanlarda birileri senin içi mücadele etti, yaşadı…
değerini bil…
horoza sormuşlar
“tavuk mu yumurtadan çıktı, yumurta mı tavuktan?”
o ne demiş herkes biliyor…
durumun farkına vardığına göre seni de aramıza almalıyız artık.
ikinci konu: özel olanlar özel olduklarının farkında mı?
insan belli şeyleri anladıktan sonra artık yapması geren gerçekleri kabullenip ona göre yaşamaktır.arkadaşıma katılıyorum bu konuda.içimizdeki kini hiçbişey değiştirmeyecek o ılımlı ama ben o kadar değil…
ne olucak peki. zirvedekilerin çocukları zirvede başlıyor belki ama mücadele etmeden zaferin ne anlamı kalır ki? hem herkes birileri birileri de herkes için yaşayabilir bence. mesela ben aşkım için yaşıyorum. sizin içinde yaşayan birileri vardır bi yerlerde
Mücadele etmek diye bir sey yok. Bunlar bizim umudumuzu yok etmemek için uydurdugumuz seyler. Derslerden geçmek için mücadele edebilirsin, okulda başarı için. Bunlar senin elinde. Aşk demişsin zaten sorun orda sen aşkın için yaşayabilirsin belki. Şunu düşünmeni istiyorum başka birisi sana aşık olmuş sende zaten başkasına aşıksın peki bu 3. kişi ne yapacak neyle mücadele edecek eğer aşkın için yaşıyorsan şanslı doğanlardansın .