Hayatta olmamızın bizimle alaksı yok. Kendimiz için yaşamıyoruz.Hayatımızda güzel şeyler, mutluluklar bekleyemeyiz. Biz hayatın normal işleyişinin devamı için doğmuşuz birilerinin doğup ölmesi gerekiyor.

Birilerinin hayatın devamı için belli zaman aralıklarında yaşıyor olması lazım. Bu nöbet tutmak gibi aslında biz olmasak hayat aynı kalır ama bizim gibi milyonlarcası var. Bazı özel insanların sıradan işleri için varız onlar yürürken yanlarında geçmemiz, onlar oralarda yokken başka şeyler yapmalıyız. Sonra bunlar onların kulağına gitmeli bizden haberdar olmaları gerekmiyor, bizi tanımaları gerekmiyor, sıradan anlarda 3. sayfalarda, televizyonda bize rastlamaları lazım günlük hayatın sıradan olaylarını yapmalıyız. Biz önlerde sıra beklerken kendi işimizi yapıyormuş gibi durup aslında onların hergün karşılaşabileceği o sıradan önemsiz sıranın varlığını sağlamalıyız. Arada sırada aptallıklar yapıp onlar bir yerlerde eğlenirken çocuğun biri şöyle yapmış diye başlayıp onu güldüren olaylarda o çocuğun teki olmalıyız. Onun bir anı için belkide hayatımızı harcamalıyız.Adamın biri yıllarca çalışmış sonra parasını çalmışlar bütün emekleri boşa gitmiş diye onlara anlatılacağız, onlarda üzülecek, kötülere kızacak. Hayat görüşlerinin oluşmasında katkımız olacak sonra görevimizi tamamlamış olacağız biz onların hayatlarındaki rolumüzü oynadık. Artık yaşamamız gerekmiyor çünkü hayat bizim için değil, biz onların hayatları içiniz. Eğer şanslıysak onların arkadaşları, çok yakın arkadaşları olabiliriz. Diğer insanların Bütün hayatlarını harcayıp onların hayatlarının 1 dakikası belki bir anını oluşturduğu zamanlarda onların yanında olabiliriz o anlardan faydalanabiliriz ama yinede onların hayatları için varız.Şanslı sayılabiliriz çünkü katkımız daha büyük.BÜTÜN ÖMRÜ 1 DAKİKA EDNLER var.asla özel olamayız. Ancak doğulabilir.