Yanımda uyusan ve sana sarılsam…
Nefesini duymak istiyorum. Gece iki. Başımın ağrısı epey arttı. Sanırım birkaç saattir sensiz olduğum için başım ağrıyor, yoksa niye ağrıyabilir?Yatağa gitmek istemiyorum, gitmemek için lüzumlu ya da lüzumsuz her şeyi okudum. Maksat uyuyabilecek kıvama gelecek kadar oyalamaktı kendimi, başaramadım.Ben sensiz uyumak istemiyorum! Yatağın üzerine çıkıp küçük çocuklar gibi tepinmek istiyorum, istemiyorum diye. Tepinmek, evet beni sakinleştirirdi.Ne kadar çok seni istiyorum, buradan gittiğinde saat on birdi. Bana hikaye. Sen gidiyorsun ya, zaman ne; an geçmiyor, an…Sensiz uyumak istemiyorum, hem de hiç istemiyorum. Sonraki günüm de rezil oluyor. Bende bir isteksizlik oluyor o zaman. Ben seni çok istiyorum ve doymuyorum. Sen olmayınca da kendime dahi mızmızlanıyorum.Bir gecelik sensizliğe dahi isyan bayrağını çekmiş, protestolarla konuşuyorum. Kime, niye isyan? Tek şey: sensizliğe hayır! Budur.Geçici depresyona girdi, yaklaşmayınız yazıyor üzerimde, sen yokken.Sen varken ise her şey başka oluyor, evrenimi dolduran güzellik, başka…Ondan ya bu halim, kısıtlı zamanlar için dahi olsa bu ayrı kalmalar kafam çatlıyor acıdan, kendimi oyalamaya çalışıp oyalayamadığımı gördüğümde iyice sinirlerim bozuluyor.şunu demeye hakkım var: Benim birtanem her gece benimle uyusun. Bence bu aşığın tek ilacı…