Bir umuttu!Önüme çıkan her fırsat, geçmem gereken her sınav, aşmam gereken her engel bir umut! Ama olmadı.Çünkü ben ne engelleri aşabildim, ne sınavları geçebildim ne de önüme çıkan fırsatları değerlendirebildim. Sadece yaşadım, sokaklarda başıboş, gecelerde biçare sarhoş… Uzanamadım bir dakika olsun umutlarıma, duyuramadım sesimi geleceğimi sakladığım ufuklarıma…Yaşadım! Adına yaşamak denirse eğer yaşadım. Oysa ben işkencelerimi ucucca bağladım. Hayal kırıklıklarımın arkasından ağladım. Hayatın peşinden koşup durdum hep. Hiç enerjim bitmeyecek sandım. Şimdiyse tükeniyorum. Yıkımlarımın arasında eziliyorum, küçülüyorum. Bir umut, bir ışık, bir el…Çok geç artık! Bunlar olsa bile bunlara uzanabilecek bir el yok. Uzanacağım el, konuşacağım dil yoruldu. Konuşacağım söz, güleceğim yüz yoruldu.Artık Son Senaryo için hazırlanıyor perde. Sahne dolmuş yerli yerinde. Sadece seyirciler bekleniyor. Bir avuç insan ve Son Perde! Işıklar daha loş bugün, hüznü anlatıyor duvarlarda. Kostümler daha karamsar, seyirciler de sessiz nedense. Oyunun sonunu biliyor olsalar gerek. Belki de onlar da bu oyun için sıra bekliyorlar. Roller aynı, sahne aynı, sadece değişen kişiler… Ama bugün başrolde ben varım, az sonra olacakaları en iyi ben anlarım. Işıkçı! Aç artık ışıkları… Aralansın Son Perde!Ey sevgili dostlarım! Bir umudun arkasından geldim buralara, onun ışığında ısındım, gölgesinde dinlendim. Işığı gördüm ben artık. Ama şimdi söndü bütün ışıklar. Karanlıkların tam ortasındayım. Gölgemi arıyorum yanımda. O bile yok artık yanımda. Şimdi boğuluyor karanlığımda kimsesizliğim ve umutlarım…
