Ayrıntısını pek hatırlamadığım bir hatıram var, öylece duruyor hafızamın küçücük bir köşesinde…sokakta taş-toprak oynar ya çocuklar, henüz yaşları konuşmayı bile yeni söküyordur.Yanlarında komşunun çocuğu..artık kim sözünü dinletiyorsa onun dediği yapılır hep…Hiç sorgulanmaz yapılanın iyi mi kötü mü olduğu, sadece birisi söyler sonrada onu gerçekleştirmek için çabalarlar.Yanımda bir çocuk daha vardı.Fikir kimindi bilmiyorum ama biz malzeme aramak için badi badi koşturup küçük tahta -hatta kıymık-parçaları arıyorduk.Bulduğumuz parmak uzunluğundaki tahtaları yine aralarında bir parmak mesafe olacak şekilde karşılıklı iki sıra halinde toprağa çakıyorduk.Sonunda yolların iki yanındaki elektrik direklerine benzer bir manzara çıkmıştı.Amacımız mı neydi? Aslında onlar gerçekten de bir yolun iki yanına konmuş direklerdi çünkü az sonra bulduğumuz poşet parçalarını da bu tahtalara geçirince ortaya üzeri kapalı bir yol çıkıyordu. Bu yolun üzeri kapalı olmalıydı, çünkü yağmur yağdığında bu yol ıslanmamalıydı.Niye mi? Çünkü orda bir karınca yolu vardı. Gün boyunca izlediğimiz bu canlılara acımıştık, “yağmur yağarsa ne yapacaklar” sorusu aklımıza gelince hemen çocukça bir çözüm bulmuştuk.Sonra mı ne oldu? Bu uzun karınca yolunu biteremeden yengemin benden dört yaş büyük oğlu gelip bizi eve götürdü.Çünkü yağmur başlamıştı.