Uzun zamandır hayatımda, bana çok değer veren biri var.Ben ona ne kadar değer veriyorum o tartışılır.Değer konusu bir köşede duruversin çünkü kafamı yormam gereken daha önemli cümlelerim var benim. Ben çerkes kızıyım.Babama sorarsan onun damadı egenin havasını solumuş bir efe olmalı.Ona sorarsan evliliklerde din, dil, mezhep önemlidir. ” İlerde içinden çıkılmayacak sorunlara neden olabilir ” ona göre.Farklı kültürlerde yetişmiş iki insan hayatını birleştirmeden önce bol bol düşünmeli yani… Erkek arkadaşım alevi..Her ne kadar ” ben o kültürle yetişmedim, örfünü adetini bilmem” dese de bizim örf ve adetlerimizide yadırgayan biri.Ufak tefek tartışmalar yaşıyoruz.Bütün ilişkilerde olabileceği gibi.Üstünü kapatıp geçiyoruz.Geçiyoruz da acaba hataların çoğunu yanımızda mı sürüklüyoruz.Sevgi, güven, özveri yeterli değil mi bir hayat paylaşmak için….Kendi doğrularım onun doğrularıyla örtüşmezse bunun ortası ne olur?Orta yolu bulmadan bir hayatı paylaşmak mümkünmüdür?O hayatın meyvesi çocuklar hangi kültürde büyür?Sorular, sorular, sorular….Daha ne kadar kulaklarımı kapatıp duymamazlıktan gelebilirimki..Peki böylesine içten bir sevgiyi bütün bu söylenenler için daha ne kadar erteleyebilirim ki..Din ,dil, ırk gözetmeksizin eşit değilmiyiz hepimiz.Kendi içimizde yarattığımız bu ayrımcılık niye..Neden bu kadar katı kurallarımız var…Bende yıkamıyorum tabularımı.Sırf bu yüzden hayatı hep erteliyorum.Ama şimdi çok büyük bir çıkmazdayım.Geleceğe dair korkularım, endişelerim var ve bunları içimden çıkarıp atamyorum.Ya tamam ya da herşeye rağmen devam…Kararsızım….