Üzerimden çığlıklar geçiyor. Üşüyorum. Dört yan sessizlik. Sessizlik, buzdan keskin ve soğuk. Dört yan yalıtılmış duvarlarla çevrili. Sesim, kendime dönüyor; benliğime çarpıyor. Sesim de, sessizlik gibi acıtıyor, eğer duyan yoksa ve içime akmak zorunda kalıyorsa…Yorgun bir ruh var içimde. Hayat devam ediyor, ben devam ediyorum, susuyorum. Keşke içim de bir parça sus(!)sa diyorum.Ne gürültücü bir sessizlik bu içimdeki ses’s-iz-lik/ izsizlik hiç susmuyor.Asıl zor olan iz’sizlik midir?