Hayat ellerimizden akıp giderken sadece seyrediyor olmak ne kadar acı…Amaçlar edinerek, tam “tutunuyorum.” dediğimiz anda yaşadığımız; acı, kayıp, iyi ya da kötü olaylar ne çabuk bizleri yolumuzdan amacımızdan döndürebiliyor.Sevdiğimiz birini kaybetmek;onu bir daha göremeyecek olma düşüncesi birçoğumuzun motivasyonunu hayata olan sağlam bağlarını zedelemeye yetiyor.Düşününce aslında, bu kayıpların acısını atlatmak, içimizdeki yangını dindirmek için belki de çıktığımız yolda daha sağlam adımlarla ilerlemeliyiz.Ya çok fazla değer veriyoruz kendimizi unutucak kadar ya da gerçekten o yollarda yürümeye niyetimiz olmadığı için yaşananları bahane haline getiriyoruz.Herkes aynı değil tabi ki ben sadece genelden bahsediyorum. Kimileri de ne yaşarsa yaşasın daha da hırsla azimle bağlanır hayata. Bunu başarabilmek kişinin kendi için yapabileceği en büyük şey bence.Aslında belki de doğru olan kimseye ama hiçkimseye körü körüne bağlanmadan aşırıya kaçmadan bencil yaşayabilmek.Sınırları koruyarak, insan sevgisini, merhametini, saygıyı tamamen kaybetmeden kendin için hayata tutunmak….
