bildirgec.org

Hayat ellerimizden akıp giderken sadece seyrediyor olmak ne kadar acı…
Amaçlar edinerek, tam “tutunuyorum.” dediğimiz anda yaşadığımız; acı, kayıp, iyi ya da kötü olaylar ne çabuk bizleri yolumuzdan amacımızdan döndürebiliyor.
Sevdiğimiz birini kaybetmek;onu bir daha göremeyecek olma düşüncesi birçoğumuzun motivasyonunu hayata olan sağlam bağlarını zedelemeye yetiyor.
Düşününce aslında, bu kayıpların acısını atlatmak, içimizdeki yangını dindirmek için belki de çıktığımız yolda daha sağlam adımlarla ilerlemeliyiz.
Ya çok fazla değer veriyoruz kendimizi unutucak kadar ya da gerçekten o yollarda yürümeye niyetimiz olmadığı için yaşananları bahane haline getiriyoruz.

Bir zıplarım..
İki zıplarım..
Üçüncüyü de zıplarım..
Dördüncüyü de..
Pes etmem..
Önümdeki kaya ne kadar büyükse, ben de o kadar büyük zıplarım- ta ki kayayı geçene dek.
Önümdeki çamur birikintisi istediği kadar geniş olsun;
Çamura bulansam da geçene kadar zıplarım..
Geriye dönüp geçtiğim zorluklara bakar yanlış da olsalar beni bu noktaya getirdikleri için teşekkür eder, gururlanırım ve önüme bakarım.
Engeller hiç bitmez;
Ama ben onları engel olarak görmem;
Kendimi geliştirmek için yeni bir şans, yeni bir macera, yeni bir keşif olarak görürüm hepsini ve başkalarının ızdırap çekmesinin aksine ben hepsinden büyük keyif alırım başaramasam da.
Başaramamak gibi bir durum yok çünkü.
Kayıp yok.
Son yok.