Yağmurun bir tek damlasınınpürüsüz cam(n)ımda kendine yarattığıderinlemesine sevdalanmış,öpücüklerle kazınmışsıcacık yuvamtüm bu olağandan kaçıp sığınasım var sana,kıvrılıp uyuyasım şevkatinde,gök kuşağı bulup bir deiçine saklanasım var seninle birlikte.kalabalığın kalabalık olduğu kadarboş olmasıürpertir ruhumu,kaçasım gelir bilirsin.söyle bana van kedisi;mıknatıs mısın?çekmektesin var olmakta olan tüm sevgimikara delik misali içine almaktasın,sorgusuz, kollarına bıraktığım benliğimiSöylesene van kedisi;bir gün yaşammın çevrimlerine karışırsamardımdan gözyaşların gelirmi?tuzunu koklamak istemediğim ömrüm boyu…Bütün maskelerimekelimelerin seslerinin çımadığı anlarda cevap veren senyalın halinde tek cümlelik yaşantımnoktayı bulduğunda nihayetzamanın içinesinir buhranları içerisindetükürürmüsün hüznünü?Bir yumak olsambaşka kedilerden kıskanırımoradan oraya savuruşunu beniyaprak gibi,su birikintilerine düştüğümdeüzerime basıp geçmeyecek tek yaratıksıngülümse ; ağzın cidden kulaklarına değsingülümse; güldüğünü ruhuma, mısralarıma işleyeyimyaşam son perdeyi oynarkaenmavi gözünü kapatıpyeşiliyle süz ruhumuarıt endişedençekingenliğimden çek çıkar beniyağ(p)abilirsinyeter ki; gülümse en derinim(n)den