Bir insan kendine ne zaman kanar anneSahi den/siz bir ülkenin yamalı bohçasına ne kattınızKatastrof bir yalnızlığın kar’maşası gibi saçlarım be a’nâneBahnâme’yle keseledim sırtımdaki uçkuru afili kamburuVizörleri kördüğüm olan bu hayata ağladım be bab’anneHani Kurtuluş dolmuşunda uzattığım bir yaygaraya dalıyordum yaYa ya ya, şa şa şa şaşaasında Angara’ydı ya nefesimSaha kenarındaki ikibuçukluk hüznüyle nü uçurumları içişimİşte be “Türkiya”, ben orda, tam burada içicemkana ve kardeş katli burcunasakin ol da, beni de asma yaprağına!