Bir insan kendine ne zaman kanar anne
Sahi den/siz bir ülkenin yamalı bohçasına ne kattınız
Katastrof bir yalnızlığın kar’maşası gibi saçlarım be a’nâne
Bahnâme’yle keseledim sırtımdaki uçkuru afili kamburu
Vizörleri kördüğüm olan bu hayata ağladım be bab’anne
Hani Kurtuluş dolmuşunda uzattığım bir yaygaraya dalıyordum ya
Ya ya ya, şa şa şa şaşaasında Angara’ydı ya nefesim
Saha kenarındaki ikibuçukluk hüznüyle nü uçurumları içişim
İşte be “Türkiya”, ben orda, tam burada içicem
kana ve kardeş katli burcuna
sakin ol da, beni de asma yaprağına!
