hayat giderek daha fazla boktanlaşırken,hatta ve hatta bunu bizzat iliklerinde hissederken,her nefeste biraz daha boka batarken,birşey hiç birşey en ufak bir şey bile istemezken canın,nereden başlasam nasıl anlatsam?kaç kişiydik o zaman kaç kişi kaldık şimdi?diye anılar gelirken aklına arasıra,bazen yani..yaz gelirken,sıcakken,bunalmışken,tatile gitmenin fikri bile depresyon nedeniyken,televizyonu açmışken,iyice iyice iyice bunalmışken..hayat güzeldir geyiklerine narin bölgelerinde gülerken,”maskelerinizi sökün ulan erkekseniz” diye diye yemişken toyluk zamanlarını,eşşek kadar olup iyice naylonlaştığını,uyumsuzlaştığını,hep bişeylerinin havada kaldığını idrak ederken..bi sigara..bi sigara..bi sigara..daha derken..kurduğun tek hayale bin ışık yılı uzakta kalmışken,kurduğun tek hayale,seni bir dönem hayata bağlamış,en umutsuz anında can simidi olmuş hayale bin ışık yılı uzakta kalmışken,şimdi neydi sahi o hayal diye anımsarken..benliğini derin bir nefeste içine çekerken,herşeyini törpülerken,sadece kocaman bir can sıkıntısı kalırken senden geriye..tutunamazken,sığamazken bir yerlere,uyuşamazken,ortak yol bulmamışken ömründe bir kere bile,kocaman yalnızlığınla hem mutluyken,hem çok mutsuzken.hangisi gerçek peki diye düşünürken..mutluluk,sadece mutluluk aptalların işidir derken.muallağa düşerken..boyundan büyük laflar ederken,hep başkalarına akıl verirken,kendine sözünü geçiremezken bir türlü,böyleydim ben hep böyleydim,beş yaşındayken de böyleydim,değişemedim derken..sevinmeli mi üzülmeli mi buna diye vururken kafanı duvarlara..kandırılırken her yerde,kardeşini bile senden çok seviyorlarmış gibi gelirken,belki de gerçekten öyleyken,seni kandırmayan tek insanı yanında bulamazken,terkedilmiş köhne bir ev gibi köpekleşen bir kimsesizlik çöreklenirken üzerine..gitmek isterken,gidemezken,gülerken kendine,çoook gülerken 🙂 bunların yarısı yalan aslında derken,ama hangi yarısı bi türlü karar veremezken..rehavet varken üzerinde,tuhaf bir rehavet ki yaşamanı ısrarla engellerken,kolundan tutup götürürken dostların “insan içine çık” diye tüm direncinle karşı koyarken,kafanı yastığa daha özlemle gömerken..hayat giderek daha fazla boktanlaşırken,hatta ve hatta bunu bizzat iliklerinde hissederken,her nefeste biraz daha boka batarkenve en kötüsü sen hiiiç umursamazken……….ne yapmak lazım?