Buhranlardayım.Allah’ım hiç bitmeyecek gibi.Sanki böyle devam edecek ve sonunda da sadece annemin üzüleceği birşey olacak.Öyle hissediyorum.İçim acıyor,öyle ki nefes almakta bile zorluk çekiyorum.Şimdi o aptal,hiç birşeyden anlamayan doktorlara gideceğim,uyutup mayıştıracak beni,bir de o “kücükken izlediğin bir film veya sana anlatılan,seni korkutan birşey…” diye başlayan,beni tatmin etmeyen cümlelerden kuracak.

-Çelik bey,nefes alamıyorum.Sanki biri boğazımı sıkıyor ve nefes almamı engelliyor.-Küçüklükten beri hafızanızdan silemediğiniz birşey mi var????

Herşey anlamını yitirdi artık benim için.Bir arkadaş var…Eskiden kısa bir dönem uyuşturucu kullanmaya başlamış,ama bir kaç defa sadece.Kız kardeşinin ailesine anlatmasıyla kısacık uyuşturucu macerası da son bulmuş.Ona söyledim…”Bana da bulsana”dedim.Yok diyor da başka birşey demiyor.Eski arkadaşlarıyla iletişime geçse,aslında hiçte zor değil onun için bulmak.Ama yapamayacağını söylüyor.Kötü birşey olduğunu anlatmaya calışıyor.Sanki ben bilmiyorum ne olduğunu,ben zaten kötü şeyler istemiyor muyum?”Bugüne kadar iyi yaşadın da ne oldu?”diyorum kendi kendime.Şu kısacık,18 yıllık ömrün hep sulu gözlülükle geçmedi mi?Bir kere de mutlu ol,yerinde bir tabir olursa,bir kere de sen uç diyorum.Zaten ölmeyi istemiyor musun?Ne türlü,nasıl,nerde öldüğün çok mu anlam ifade edecek çevrendekiler için? Ne olur bitsin artık herşey ne olurrrr:(:(:(